enclise

Etym: Gr. en-klinein = naar achteren neigen, leunen tegen.

Samentrekking van een beklemtoond woord en een daaropvolgend onbeklemtoond woord tot één woord, een verschijnsel dat zich geregeld  in de spreektaal voordoet, maar dat men ook veelvuldig in de spelling van historische teksten aantreft, met name in het Middelnederlands, bijv. hebbic < hebbe ic; dat < dat het.

Ook in moderne letterkundige teksten kan enclise worden aangetroffen, bijv. in het werk van Nescio, die regelmatig 'zeidi' of 'had-i' schrijft voor 'zei hij' en 'had hij'. Ook in het werk van Theo Thijssen komt enclise vaak voor.

Zie ook proclise.