spondee

Etym: Lat. spondeus < Gr. spondè = (gebed bij) plengoffer dat begon met het metrische 'spondè, spondè'.

Term uit de prosodie voor het metrum van een tweelettergrepige versvoet die in de hexameter of pentameter op sommige plaatsen kan voorkomen ter vervanging van de dactylus. In principe hebben beide syllaben van de spondee - twee heffingen - een even sterk accent (- -). Het is de vraag of er een tweesyllabig Nederlands woord bestaat dat aan deze klankverhouding beantwoordt, maar men zou wellicht kunnen denken aan het woord ‘twēeklānk'.

Synoniem: spondeus.

Lit: G. Kazemier, In de voorhof der poëzie (1965), p. 46 e.v. • Ph. Hobsbaum, Metre, rhythm and verse form (1996) • J. Lennard, The poetry handbook (2005²), p. 1-30.