singulatief vertellen

Etym: Lat. singulus = enkel, afzonderlijk

Begrip uit de narratologie m.b.t. de frequentie als een aspect van narratieve tijd. Het gaat meer in het bijzonder om een vertelvorm waarbij er exacte overeenkomst is tussen het aantal keren dat een gebeurtenis plaatsvindt in de geschiedenis van het verhaal en het aantal keren dat ze verteld wordt in de tekst. Bijv. iets gebeurt één keer en wordt één keer verteld (enkelvoudig singulatief vertellen); iets gebeurt driemaal en wordt eveneens driemaal gerapporteerd in de tekst (meervoudig singulatief vertellen); enz.

Het begrip werd ingevoerd door G. Genette en staat tegenover iteratieve presentatie en repetitief vertellen.

Lit: G. Genette, Tijdsaspecten in de roman: volgorde, duur, herhaling (Ned. vert., 1979).