continue vertelwijze

Etym: Lat. continuus = aanhoudend, samenhangend, aaneensluitend.

Term uit de verteltheorie waarmee wordt aangegeven dat een verteller een verhaal als aaneengesloten vertelling vertelt zonder al te opvallende sprongen in de tijd te maken door lange episoden over te slaan of een verhaal in scènes op te bouwen (scenische presentatie). In deze laatste gevallen spreekt men van discontinue vertelwijze. Men mag de continue vertelwijze niet verwarren met de chronologische vertelwijze, omdat het daarbij gaat om de chronologische opeenvolging van de vertelde gebeurtenissen. Binnen de continue vertelwijze kunnen zowel anticipatie-1 als retroversie (flashbacks) voorkomen, mits die vooruitwijzingen of verwijzingen naar het verleden niet tot een dusdanige omvang en zelfstandigheid leiden dat ze door de lezer ervaren worden als een inbreuk op de continuïteit van het verhaal. Een goed voorbeeld van een continu vertelde roman is Een Hollandsch drama (1935) van Arthur van Schendel.

Lit: W. Drop, ‘Tijd’ in Indringend lezen 2 (1970), p. 13-14 • E. Lämmert. Bauformen des Erzählens (1983⁸).