morfologische literatuurstudie

Etym: Gr. morfè = vorm.

De benaming morfologische literatuurstudie wordt gebruikt ter aanduiding van een Duitse school van literatuurkritiek (Morphologische Schule) die in de jaren 1940-1950, geïnspireerd door Goethes morfologische studies, literatuur beschouwde als een autonoom organisme (morfologie), d.w.z. een organisch geheel (‘Gestalteinheit’), dat zijn eigenheid ontleent aan de specifieke structurering van zijn onderdelen. De belangrijkste vertegenwoordigers van deze beweging waren H. Oppel en G. Müller. Deze laatste heeft vooral bekendheid gekregen, samen met zijn leerling E. Lämmert, door zijn ‘structurele’ benadering van verhalende teksten, met bijzondere aandacht voor de tijdsproblematiek (Raffung/Dehnung; zie verteltijd/vertelde tijd).

Lit: H. Oppel, Morphologische Literaturwissenschaft (1947) • J. Neubauer, ‘Morphological Poetics?’ in Style 22 (1988), p. 263-274.