Fernandina en Frederika, of der vrouwen peerlen

[p. 87]

X

Ik geloof dat alle menschen in dit geval zyn, namentlyk, dat als zy een nieuw kleedingstuk binst den dag mogen aendoen, zy er van 's morgens, by het ontwaken, reeds aen denken. Ik ben toch alzoo, lieve lezer; en gy zeker ook? Al had ik slechts eene nieuwe slaepmuts! Dis is een raer gevoelen dat ons overbleef van de kinderjaren. Er is daer niets aen te doen. De dichters zelven zyn daervan niet vry. Onze Hekels is er een levendig bewys van.

Op eenen zondag morgend, van dry uren reeds wreef hy zich blymoedig den slaep uit beider oogen, keek nog eene wyl rond, en dan den bedde uit. Er was by hem dubbele jubilatie: Hy had een paer nieuwe laerzen en eene nieuwe broek met sous-pieds!

‘Man lief! het is nog zoo vroeg,’ sprak zyne vrouw, ‘staet gy reeds op?’

[p. 88]

‘Ja, Frederika. Het ziet er my zoo laet uit.’

- ‘Maer, mensch, er is nog geen licht te zien. De zon is nog niet opgestaen.’

- ‘De zon is zeker op, vrouw; maer gy kunt ze nog niet zien. Zy zit ginds nog achter de hooge boomen.’

- ‘Zou zy misschien bezig zyn met zich te kleeden, vriend?’ merkte Frederika lachend. Maer dit viel slecht.

- ‘Vrouwe, gy zoudt beter doen my te zeggen of myne broek en myne laerzen reeds te huis zyn. Gy weet, dit duldt geen uitstel; ik heb van daeg eere te bezigen.’

- ‘Neen, Hekels, dit weet gy immers ook. De kleermaker zal heden morgen uwe broek zenden; maer de laerzen, geloof ik, zyn gisteren avond aen de meid afgegeven.’

- ‘En gy weet dit maer zoo wel? Het is schoon uwen man zoo in achterdenken te laten, als gy weet dat hy eere te bezigen heeft. Maer ik zal aenstonds by den kleermaker gaen; ja, ik zal het hem eens vragen, of hy misschien met my, met een man als ik, zou durven lachen..... Hebt gy hem gezegd, vrouw, dat ik heden, voor de eerste mael, in 't publiek, myn groot dichtstuk ga aflezen?’

Maer Frederika was wederom stillekens ingeslapen, en de zon, die ook geene nieuwe laerzen aen te doen had, scheen mede geen lust te hebben om vroeger dan naer gewoonte op te staen.

[p. 89]

Hekels moest zyn ongeduld verkroppen, terwyl hy met haestige stappen de kamer op en neêr ging.

Eindelyk brak de dag aen, een fraeije, vrolyke zomerdag. Alles begon stillekens te wemelen in de ryke velden; ieder grashalmtje trilde onder zyn druppelken dauw; de vogelen zongen zoeter dan ooit, en het werd zondag in de kleine stad.

By niemand was die schoone zondag zoo welkom als by onzen vriend Hekels. Hy moest, gelyk de lezer weet, dien dag zyn groot dichtstuk met de vrienden gaen voorlezen in een naburig dorp waer er ook veel liefhebbers woonden van zyn buitengewoon talent.

Met grooten moed trok hy dus zyne laerzen aen die een weinig spanden, en daerna zyne broek met souspieds. - Tante Dina kwam juist binnen gelyk hy de zolderdeur opendeed. Hy was zoo wel aengedaen, dat zyne eigene schoonzuster hem niet kende. De kinderen riepen luid op van vreugde. Lisa spiegelde zich in vaders nieuw schoeisel, en Frederiksken gleed met zyne pollekens over vaders nieuwe broek. Kan men gelukkiger zyn?

- ‘En zie! daer komt nu juist eene spin voor onze oogen, broeder; dit is maer een slecht voorteeken. 't Is toch spytig!’

- ‘Dit is niets, zuster. Wees maer gerust; ik zal rond den noen eens tusschen de boonen gaen, daer zyn

[p. 90]

zoo vele spinnekoppen, en gy weet, 's noens brengt dit geluk by.’

- ‘Broêr, gy zyt een man van raed en daed. Ja, ik bewonder u. - Rika,’ voer zy tot hare zuster in geestdrift, ‘uw man heeft meer verstand in zyn klein vingerke (en zy liet het hare zien), dan wy allebei in ons groot lichaem. Dit komt nu van geleerd te zyn. Kinders, kinders, luistert altyd naer hetgene vader zegt, en leert altoos goed!’

Rond den noen haelden Frederiksken en Lisa hunnen vader van tusschen de boonen. Hy was letterlyk bedekt met spinnekoppen. Hy mogt dus gerust op reis gaen naer het naburig dorp: er kon hem niets dan geluk overkomen.

Met het hart vol moed en glorie, zyn dichtstuk onder den eenen, eenen grooten regenscherm onder den anderen arm, en een goed gevold geldbeurzeken in den zak, trok hy op met de vrienden.

Te oordeelen naer hetgeen ik naderhand vernam, moet Hekels dien dag veel eer behaeld hebben. Men had hem op eene tafel gesteld, en zyn hoofd met lauweren gekroond. Hy werd: de man zyner eeuw; de groote dichter van 't vaderland genoemd, en in die hoedanigheid rond het dorp gedragen. Zyn hoed, zyne horlogie en zyn geldbeurzeken bleven in het gedrang achter; maer kan men aen zulke nietigheden denken in dezen zoo roemvollen dag? Een ander mogt het in 't hoofd

[p. 91]

krygen; maer hy, de groote dichter! hoefde hy het uer te weten? hy, die in der eeuwigheid zou leven? hy, die onsterfelyk was door zynen roem? hy, voor wien het nooit nacht moest worden? hy, die zelf de verlichter was, de groote verlichter der eeuw? Hoefde hy eenen hoed? was hy niet met lauweren gekroond? met lauweren die hem tot op de oogen en tot diep in den nek vielen, zoodanig dat zyne bloote kruin als eene heerlyke zon er van boven uitstak? - En het geldbeurzeken? O kleinigheid! Werd hy niet overladen met goed eten en drinken, tot zoo verre, dat om zoo te spreken, zyn eerbiedwaerdigen persoon er gansch vochtig van wierd?

Geheel vervold met zulke gedachten, genoot onze vriend al het zalige van het heden; hy legde zyne handen gekruist op zyne borst en viel in slaep.

Wy zullen hem wat laten slapen, en terwylen eens gaen zien hoe het zyne vrouw stelt.

Het spyt my inderdaed, lieve lezer, dat ik er u moet heenleiden; want het ziet er daer zoo vermakelyk niet uit als men wel zou denken.

Frederika komt daer juist te vernemen door Mynheer den Pastoor, die inlichtingen gevraegd had te Brussel, hoe Hekels zich daer heeft laten foppen, en hoe die Assurantie-Compagnie een deugenietsbendeken was.

Die tyding viel hard aen de arme moeder en byna even zoo bitter aen Tante Dina. Maer toch scheen geen van beider vrouwen de schuld op Hekels te leggen. Hy

[p. 92]

had gehandeld om een betere, en dan voegde Dina er later in den avond by, toen het reeds tien uren werd en Hekels nog niet t'huis kwam, terwyl zy er zoo angstig op wachtten: ‘Troost u maer, ons Rika, ik heb altyd hooren zeggen, dat alles een instrement kan zyn voor onze zaligheid. - Voor u is Hekels dit instrement, en zoo komt gy nog gemakkelyk in den Hemel.’

Juist op het oogenblik dat Tante die woorden uitsprak, kwam het instrement binnen. Maer in welk eenen erbarmelyken toestand!

Fernandina greep naer iets om te smyten: zy dacht dat het een kwaeddoener was. Hare dwaling was echter van korten duer. Weldra herkende zy den schoonbroeder onder de lauweren die zyn hoofd nog sierden. Maer, ik zeg het nogmaels en met spyt; in welken erbarmelyken toestand kwam hy te voorschyn! Vol stof en slyk, zwymeldronken en met de armen uitgebreid stond hy daer, de grootste dichter van 't vaderland, en geene andere woorden kon hy meer uitbrengen dan: Rika, geef my eenen boterham!

Zyne vrouw gaet al bevende naer de kas, terwyl Dina smartvolle blikken naer hem stuert, en Frederiksken en Lisa hunne krullekopjes door de halfgeopende zolderdeur steken en hartelyk lachen om vaders drollig aengezicht.