Zwart goud

[p. 20]

Liefde, die zwijgt

Dietschland, waarom zijn er woorden noodig,
een vers of lied, dat vervaagt en verwart,
is ieder woord immers niet overbodig
waar liefde wortelt, diep in ons hart?

Er is zooveel dat wordt verzwegen,
dat alleen wordt begrepen, dat niet wordt gezegd,
er wordt zoo veel, zoo veel verkregen
in een zwijgend verbond, dat één is en echt.

Groot is de rijkdom, die stil wordt genoten
in het rijk der gevoels waar geen woorden zijn,
in het duurzaam verbond in stilte gesloten,
één liefde, één offer, één wil en één pijn.

Groot is het vuur, dat gloeit van binnen,
dat onze liefde tot daden voedt.
Dit is onze aard, dat wij zwijgend beminnen
en minnend zwijgen boven hartstocht en gloed.

Dit is onze aard, of wij man, of wij vrouw zijn,
dit is onze aard, die zwijgend zich geeft...
Maar als wij beproefd worden, zullen wij trouw zijn,
Dietschland, géén rooft onze liefde, die leeft.