Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 66]

XI

EN nu de titel.

Dit kan ik zeggen: die titel voor den verzenbundel van Zwartekens heeft Wittewrongel nog meer zweet gekost dan het zoeken naar den drukker. Over dit onderwerp hebben de twee dichters eindelooze besprekingen gevoerd en tweemaal is het gebeurd, dat zij



in het vuur van hun discussie vergaten van uit den trein te stappen en een station te verreden. Eerst ging het er om te weten of het wel noodzakelijk was dat de bundel een titel droeg.

[p. 67]

‘Ge kent mijn standpunt,’ zei Wittewrongel. ‘Verzen I, Verzen II, III, enzoovoort...’ - Maar zoo slaafs wou Zwartekens in het spoor van zijn kunstbroeder niet loopen. Hij stond er op, dat de titel van het boek iets zei, dat hij zoo min of meer aankondigde wat de inhoud was.

En ze zochten... Bespaar mij de moeite om hier de lijst te maken van al de titels, die ze uitdachten en die achteraf om de eene of de andere reden niet geschikt bleken te zijn. Het zou een lange, lange lijst worden... Ten



slottevond Witte - wrongel den magnifieksten naam, die uit een menschelijk brein kon ontspruiten: ‘Sens-unique op den

[p. 68]

Parnassos.’ Zóó en niet anders moest de bundel heeten... Glimlach als 't u blieft niet; weet, dat deze titel de vrucht was van diepzinnige overpeinzingen, van minutieus wikken en wegen. En weet ook, dat Wittewrongel nu nog altijd bereid is om een tweegevecht aan te gaan met den barbaar, die zijn titel belachelijk zou vinden.

Ten andere, wie de meesterlijke inleiding las, die Ray Wittewrongel voor den dichtbundel van Zwartekens schreef, zal zeker niet spotten, want hij zal overtuigd zijn, dat ‘Sens-unique op den Parnassos’ waarachtig de gepaste titel is. Klaar en duidelijk openbaart Wittewrongel de diepe beteekenis er van:

‘Die titel is de synthese, niet alleen van dezen bundel, maar van gansch de jonge Vlaamsche dichtkunst. Gelijk er maar één weg leidt naar de zaligheid, zoo is er voor den modernen mensch maar één weg, die leidt naar de pure poëzie: deze getrokken door het machtig vers van de jonge dichters, van wie Remi Zwartekens de exponent is.’ - Komaan, waar is de held, die hierop iets aan te merken heeft?

[p. 69]

In verband met den titel moet ik nog een klein feit aanhalen, dat 200 danig veel belang niet heeft, maar goed onze drukker Lauwereys typeert en bewijst dat hij een man is met zooveel kunstgevoel als een achterdeur. Toen hij dien titel ‘Sens-unique...’ onder de oogen kreeg, ging er plots een licht in hem op. Hij duikelde in een vuilnisbak en haalde er een oud cliché uit, dat hij vroeger gebruikt had voor een strooibiljet van een Vlaamsche kermis. Wat het verbeeldde? Een dikke gardevil, die manhaftig het verkeer regelde! Lauwereys meende oprecht een passende teekening voor het omslag gevonden te hebben... Maar kan ik Lauwereys geen kunstgevoel toekennen, zijn stielkennis mag ik toch niet loochenen. Hij wàs een drukker, misschien iets te ouderwetsch en te grijs, maar toch een vakman. Over het drukken van ‘Sens-unique op den Parnassos’ is er dan ook weinig te vertellen: het verliep zonder in- of accidenten en het boekje maakte werkelijk een flinken en prettigen indruk.

Nooit, Remi Zwartekens mag zoo oud worden als Mathusalem zaliger, nooit zal hij dien

[p. 70]

glorieusen dinsdag vergeten waarop zijn boek klaar kwam. 't Was eigenlijk een verrassing, want 's morgens, vooraleer naar Brussel te vertrekken, was hij nog bij Lauwereys binnen geloopen om te weten hoe ver het er mee stond en Lauwereys, die juist in een helsch berenhumeur was, had hem toegesnauwd, dat hij zwart van 't werk zat en eerst over een paar dagen een exemplaar kon leveren, Maar 's avonds toen Zwartekens thuis kwam. was het boekje daar. Lauwereys, in een plotsen elan van geestdrift, had een krachttoer verwezenlijkt en 's namiddags had de loopjongen een exemplaar thuis gebracht.

Martha, die brave ziel, had er iets plechtigs van gemaakt. Zij had een fijn souper bereid en te midden van de tafel, die opgesmukt was als voor de kermis, lag ‘Sens-unique op den Parnassos’ in een krans van gele rozen... Francesco Pe-

[p. 71]

trarca, toen hij te Rome de dichterskroon ontving, zal zeker zoo ontroerd niet geweest zijn als Remi Zwartekens wanneer hij zijn gewrocht daar in al zijn glorie zag pralen. Deze avond is de mooiste avond geweest in het huwelijksleven van Remi en Martha. Zij kenden een volmaakt geluk. De toekomst lachte hen stralend tegen. En wanneer Remi, eenigszins beneveld door een flesch Bourgogne, op de eerste bladzijde van den dichtbundel deze opdracht



schreef: ‘Aan m'n liefste vrouwtje, uit oprechte genegenheid’ ja, dan kon Martha zich weer niet goed houden en ze lei haar snikkenden kop op den schouder van haar echtgenoot Gunnen wij hun dezen avond van intens geluk. Zooveel onaangenaams hebben zij immers achteraf omwille van de poëzie moeten dragen...