Verzamelde opstellen. Bundel 6

[p. 99]

Verhalend proza.

[p. 101]

Voor den spiegel.

[p. 103]

Voor den spiegel.

Zij stond voor den langen smallen spiegel, die tusschen de ramen hing, een eindje naar achteren voor als er iemant op het straatje voorbij mocht komen.

Langzaam, langzaam, staroogend naar al het bewegen van haar lichaam en naar de uitdrukking van haar gezicht, liet zij haar hemd glijden, eerst onder de eene arm, daarna geheel, het streek over het dunne flanel, langs haar buik, langs haar dijen en lag levenloos aan haar voeten.

Toen, met een koude trilling door de armen en smart in haar gezicht, stroopte zij het flanel met een ruk van beneden naar boven weg. Het bleef een oogenblik aan haar handen hangen en viel. Zij stond naakt.

En zij werd vuurrood voor zich zelve, eens zelf en eens in den spiegel. Haar roode gezicht boog over haar witte leden en zij bekeek zich met pijnlijk lichtende oogen.

De kamer scheen haar in eens vol naaktheden te zijn, een die zij voelde, die zich naar boven, naar haar opdrong, die sprong en duwde in haar oogen, die van alle kanten zijn aanblik, zijn volheid, zijn hardheid, zijn blankheid om haar hoofd drong; een, bleeker, stiller, in den langen spiegel, een, meer samen-

[p. 104]

gedrukt, boller, luider, in het toiletspiegeltje, dat schuin naar haar toe stond. En verder onzichtbare, flauwe, rondwarende weerschijnen van naaktheid aan de wanden en om de gordijnen van het bed.

Het zonnegeel hing nu schril en vreemd in de kamer; het was of er buiten gas brandde in plaats van de dag. Zij durfde niets te doen en stond met haar handen schuchter over haar dijen heen en weêr bibberend. Was zij nu mooi of was ze het niet, ze wist het niet. Zij had nooit een andere vrouw naakt gezien, geen mooye en ook geen leelijke. Was haar lichaam sinds drie jaar achteruit gegaan of niet? Dat wist ze ook niet, want zij herinnerde het zich niet meer van toen. Haar borsten waren nu een klein beetje meer naar beneden gegaan; zij waren vroeger een beetje hooger en minder week; links aan de onderbuik zag zij de sporen, als van een wild beest, die er zijn klauw in zoû hebben gezet, die daar door haar bevalling gekomen waren. Boven de borst, bij de sleutelbeenen, was zij toch bepaald magerder geworden, dacht zij.

In eens purperden zich haar wangen in een koortsgloed, die om haar hoofd steeg; aarzelend keek zij zich aan in den spiegel. In het volle daglicht dacht zij aan de dingen, die hij vroeger met haar deed in de schemerduisternis en de verdoovende omkleeding van het bed. En zij begreep dat toch eigenlijk niet. Haar heele lichaam kon hij zoenen, van haar voeten tot haar hals, dat koude effen vleesch dat zij hier voelde tusschen haar hoofd en de vloer; wat kon hij er toch aan gevonden hebben haar borsten, die niet zagen en die niet spraken, te streelen met zijn oogen, met zijn mond en zijn handen? Zij kneep in haar borsten, om te zien wat daar toch aan was. Hij hield toch eigenlijk heel anders van haar dan zij van hem. Zij had nooit met

[p. 105]

zijn lichaam gedaan of begeerte gevoeld om te doen, wat hij met het hare deed. Ja, zij vondt 't wel plezierig en was er wel trotsch op, dat hij zoo mooi gebouwd was; hij had zachte armen en mooi gevormde beenen, maar wanneer zij haar handen daar al eens tegen had gelegd en er zachtjes en met liefde over had gestreken, was dat geweest, omdat zij van hèm waren, omdat zij hem dan voelde, maar niet uit liefde voor die armen of die beenen op zich zelf. En nooit had zij hem op zijn borst gekust....

Zij werd bleek, een griezeling klom tusschen haar borst, zij wreef haar handen over de armen en vorschte haar naaktheid met wijde oogen. O God, o God, zijn liefde was weggegaan omdat zij leelijk was geworden misschien. Droefheid spande haar wenkbrauwen, schrik verbreedde haar mond. Zij deed een paar stappen, en kwam weêr voor den spiegel staan en wilde zien, wilde zien, hoofdschuddend en bang, om dat zij niet kon weten of zij mooi of leelijk was. Maar haar gezicht, dat bleef toch de hoofdzaak, niet waar? Zij duwde haar gezicht bijna tegen den spiegel aan. Er waren rimpels: schuine, van haar neus tot de hoeken van haar mond, en twee dwars over haar voorhoofd; er waren lichte grijze kringetjes onder haar oogen. Haar wenkbrauwen waren minder glad dan vroeger. Zij was zeker leelijk geworden....