Een liedje voor een cent

[p. 34]

Waterjuffer

De waterjuffer blijft in bed,
vandaag en ook nog morgen.
Ze wil niet uit en niemand zien,
ook nooit voor iets meer zorgen.

De waterjuffer is het zat
om altijd maar te horen:
‘Een waterjuffer, kijk eens, dáár!’
en zich te laten storen.

Als waterjuffer kan je nooit
eens rustig ergens zitten.
Ze gaan je altijd achterna
en wijzen: datte, ditte.

Alsof het zo bizonder is
een achtste wereldwonder
dat zij van niets dan water is,
van bovenaf tot onder.

Of er iets om te lachen valt
als zíj eens roept of schreeuwt,
dat je alleen maar ‘klok-klok’ hoort,
ook als ze zachtjes geeuwt.

Of iemand er iets tegen heeft
dat ze nooit eet, geen hap,
geen boterham met jam erop,
geen karnemelkse pap.

[p. 35]

En wie of het verboden heeft
alleen maar water-drinken!
En waarom háár stem gekker dan
van anderen zou klinken.

De waterjuffer zou dat graag
eens allemaal goed weten.
Misschien zou ze dan na een poos
gewoon als elk mens eten.
Misschien ook zou ze dan niet meer
alleen maar ‘klok-klok’ zeggen.
Als er maar ergens iemand was
die het haar uit kon leggen.

Maar ja, geen mens verstaat ‘klok-klok’,
geen mens kan met haar praten.
En daarom ligt ze in haar bed
de zaak blauw-blauw te laten.