Tien verhalen

[p. 7]

Ter inleiding

De leus van de Commissie voor de Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek: leest Nederlandse boeken, zou ik willen aanvullen met de raad: en vergeet dan niet de Nederlandse novellen. Onze moderne letterkunde is rijk aan novellen en korte verhalen, veel rijker dan velen weten. Sinds jaren heeft dit hier te weinig in tel zijnde genre mijn bijzondere liefde en de vraag boeit mij, waarin de bijzondere eisen bestaan waaraan deze soort van verhaalkunst die zich naar andere voorwaarden richt en anders gedraagt dan de roman, voldoet; wat eigenlijk het geheim ervan is. Merkwaardig is dat verscheidene van onze romanschrijvers juist, of ook, hoogtepunten hebben bereikt in de novelle.

Dat dit jaar geen inzending voor bekroning en Geschenk-uitgave in aanmerking is kunnen komen, lijkt mij met het betoogde niet in tegenspraak. Het komt mij waarschijnlijk voor, dat wij hier niet voor een inzinking in productie, maar slechts in mededinging staan, waarvan de oorzaken opgespoord en misschien opgeheven kunnen worden.

[p. 8]

De hier opgenomen korte verhalen - novellen zouden veel meer plaatsruimte hebben gevergd - zijn overeenkomstig de bedoeling der Commissie gekozen uit het werk uitsluitend van levende auteurs. De keuze is behalve door de qualiteit der verhalen in belangrijke mate mede bepaald door de overtuiging dat verscheidene auteurs die men hier vertegenwoordigd vindt, als verhalenschrijver of ook in het algemeen als schrijver minder bekend zijn, dan zij verdienen. Stond mij meer ruimte ter beschikking, ik zou wel enige bundels volgens deze zelfde gedachtengang bijeen kunnen brengen.

De jongere of jongste generatie vindt men hier niet, doordat het ditmaal de bedoeling was de aandacht te vragen voor over het algemeen niet meer gemakkelijk verkrijgbaar oeuvre. Toch zou ook voor een bloemlezing van verhalen van jonge schrijvers bij een voorkomende gelegenheid veel te zeggen zijn. Naar onze mening mocht op grond van de nauwe verwantschap en diepere eenheid van Noord en Zuid in deze uitgave der Commissie voor de Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek een tweetal vertegenwoordigers van de Vlaamse verhaalkunst zeker niet ontbreken; dat de getalsverhouding niet een qualiteitsverhouding uitdrukt, behoeft geen betoog. Tenslotte, de kleine schets aan het einde - geen verhaal in eigenlijke zin - is gekozen om de suggestieve beknoptheid en omdat iets van het zo originele oeuvre van deze auteur hier m.i. niet mocht ontbreken.

Voor het overige: dat alle verdere bladzijden van deze bundel interessanter zijn dan deze pagina is de wens en overtuiging van den

samensteller