|
| |
| |
| |
Moedervrees en hoop.
Dra zal het twyfeluer genaken
Van dubbel leven of den dood:
't Moet ons geluk of ramp volmaken.
Myn moed klimt op, myn hoop is groot.
Maer, ach! wat somber voorgevoelen
Doet door myn brein het denkbeeld woelen,
Dat, als het plegtig nooduer slaet,
Myns levens flikkering vergaet!
Moet dan myn stofkleed nederzinken,
Kom, als ge uw trouwe gâ beweent,
Terwyl de starren treurig blinken,
Kom knielen op myn grafgesteent.
| |
| |
Gods hand zal me uit de slaeprust wekken;
En 't moge uw rouw tot zalving strekken,
Als daer, by bleeke maneschyn,
Myn schim uw gezellin zal zyn.
En als gy voor de koets zult knielen,
Waerin de onzaelge moeder rust,
Die ge in haer bloesem zaegt ontzielen,
Wen de eerste zuigling werd gekust,
Laet de onbedwongen tranen stroomen,
By 't denkbeeld aen de liefdedroomen,
Die de echt, van 's werelds lust en leed
Bewustloos, om ons fladdren deed.
Herdenk het innig, zielsbeminde,
Hoe nauw myn hart u was verknocht;
Herdenk, hoe teeder ik u minde,
En gloeijend naer uw weêrmin zocht;
Dan zal, by 't stroomen uwer tranen,
De hoop tot hooger moed u manen -
De hoop, zoo schoon en wonderbaer -
Tot 's aerdryks bed ons weder paer'!
Kortstondig is ons zalig leven,
Kortstondig als de roos der jeugd.
Wy blyven voor de rampen beven,
Zelfs in den schoot van liefde en deugd.
| |
| |
'k Zie u, gelyk een balling, dwalen
By ochtendglans en avondstralen,
En waer gy zucht of waer gy schreit,
Geene enkle troosting die u vleit.
Gansch afgemat van eindloos weenen,
Keert gy naer 't rouwend echtbed weêr'.
Uw waerde weêrhelft is verdwenen,
En schreiend ligt haer kind daer neêr.
Gy kust het, in uw arm gesloten;
't Wordt met uw tranen overgoten;
Maer stortte ooit kus of vadermin
Den zuigling moederlaefnis in?
Wat mag hem kus of streeling baten,
Als 't arme wicht de melkbron mist,
Wier vloeijing, mildryk losgelaten,
Door 't gapend graf hem werd betwist?
't Zal dorren als de roozenknopjes,
Wier kelk geene enkle hemeldropjes
Mocht zuigen in de nuchtre blaên;
't Zal, als 't gemaeide gras, vergaen.
Wat droef vooruitzicht wil my boeijen!
Wat folterbeelden schep ik, God!
'k Zie uw geheime tranen vloeijen;
Gy ook, gy huivert voor dat lot.
| |
| |
Gy rilt voor de uitkomst, lieve gade!
O Hemel, scheur den band toch spade,
Die ons zoo rein genot bereidt,
En de echt verhoogt tot zaligheid!
Maer 'k hoor u, lieve, luider snikken:
Hoe diep roerde ik uw teeder hart!
Wat angst spreekt in uw doove blikken!
Hoe schynt uw droeve geest verward!
Wat wil dat plotselingsch verstommen?
O, 'k hoor het, 'k hoor de doodklok brommen,
Wier stommelend gebom ons meldt,
Dat weêr een offer ligt geveld.
Een moeder in de lent' der jaren,
Bezweken in den barensnood.
Het schrikkend bloed stolt u in de aêren,
Die ramp is 't vaderhart te groot....
Voor my vliegt ook het uer dra nader;
Maer hy, hy leeft, de algoede Vader:
Zyn hulp snelle in den nood ons by!
Kom, knielen we, en aenbidden wy!
| |
| |
Zy vouwden en hieven godvruchtig de handen;
Zy smeekten zoo zuiver, zoo weêrgaloos-teêr.
God zag hunne harten voor de eeuwigheid branden,
En stortte op hun hoofden zyn zegening neêr.
't Was winter; de morgen, zoo helder aen 't gloren,
Bemaelde de kimmen ten heuchlyksten dag.
Daer werd hun een vrucht in het nooduer geboren,
Die blozend en lief aen den boezem haer lag.
En 't eerste gevoel dat hen-beide bezielde,
Was vurige dank voor d'almagtigen God.
De gade was vader; hy stamelde en knielde,
En voelde al 't gezegende heil van zyn lot.
Zy stapten, geleid door de deugd en de liefde,
De paden van 't leven op looveren door.
Geen twist die den minnenden boezem hun griefde:
Hen wandelde wysheid en zuinigheid voor.
't Aenbedene wicht was een schat voor hun harten.
Zy waekten, zy zwoegden en kweekten de spruit.
Nooit werden die braven in 't stormen der smarten
Den yzeren klauwe der wanhoop ten buit.
| |
| |
En nog oversneeuwde geen grysheid hun hairen,
Reeds mogten ze, in lachenden bloei, om hun stoel
Tot zeven beminnende kindren vergaêren,
Vol deugden en hartelyk liefdegevoel.
Zoo leent gy de hand waer de braefheid moog' smeeken,
Zoo zegent gy de echt door de liefde versierd,
Maer gram zult gy, Hemel, op boozen u wreken,
Waer 't monster der tweedragt zyn fakkelen zwiert.
|
|
Auteursrechtvrij