De avondlamp

[p. 124]

Arme moeder.

Wat wil uw droevig hartje vragen?
Wat zoekt gy in der wilgen top?
Ja, duifje, klaeg: 't past u te klagen;
Natuer gaf u den treurtoon op.

Vergeefs doorzocht gy al 't gebladert,
By morgenglans en avondrood;
Geen gâ, noch jongsken meer die nadert:
Zy vielen onder 's jagers lood.

Steeds eenzaem keert ge in 't nestje weder,
Door u eens vrolyk opgebouwd.
Gy strykt de lamme vlerkjes neder,
En uwe klagt bedroeft het woud.

[p. 125]

 

Ween, duifje!.... 't Doet my goed dat weenen:

 

Ik zocht u op in 't diepe bosch.

 

Steeds eenzaem, wil ik my vereenen

 

Aen uw geschrei op 't bed van mos.

 

 

 

Ik dool, als gy, door weide en velden;

 

Ik zoek vergeefs, ik zucht alom.

 

Ik wil myn leed den woude melden,

 

En zie by 't minst geritsel om.

 

 

 

In ieder takje, door de winden

 

Verschud, hoor ik pen voetstap aen,

 

En meen myn kindje weêr te vinden,

 

Dat God zoo vroeg deed henengaen.

 

 

 

*

 

 

 

'k Wil ieder blyde moeder naken,

 

Die op haer meisje pronkt: myn mond

 

Drukt warme kusjes op haer kaken,

 

Alsof ik Ada wedervond.

 

 

 

Ik wil, als 't zoet gety' der roozen

 

Den kindertroep vergaêrt in 't gras,

 

In een van haer myn telge kozen,

 

Die eens by 't spel zoo lustig was.

 

 

[p. 126]

 

Elk speelgenootje boeit myn blikken,

 

By 't blanke kleed en 't blonde hair,

 

Neêrkronklend in satynen strikken;

 

In elk dier englen vind ik haer!

 

 

 

Ach, die te korte moederdroomen

 

Verzwinden: eenzaem ben ik weêr,

 

Maer voel den traen der hope stroomen

 

En heffe 't oog tot God den Heer.

 

 

 

Haer zie ik ginds, op zilvren wieken

 

Aen 't wemelen, die op my wacht.

 

Heur lach groet me in elk morgenkrieken,

 

In ieder sterreken der nacht.

 

 

 

Daer zal ook eenmael God my leiden.

 

O graf, ontbind my van de smart!

 

'k Zal minnende armen openbreiden,

 

En sluiten Ada weêr aen 't hart.