Kinderen der eenzame

24 maart

Vandaag kwam Luiten zelf Ineke brengen. Dit relaas hoorde ik in de spreekkamer toen Ineke met een zacht lijntje en de belofte van een feestmuts naar Liesbeths klas geloosd werd.

Ik wist niet wat ik zeggen moest. Kees Luiten bleef zitten, hij had zijn hoofd gebogen en boven zijn grijzend haar keek het ondeugende gezicht van de sneeuwpop. Gek, soms houd ik in gedachten hele gesprekken met Felix, zoals ik de sneeuwpop doopte, en nu ook vroeg ik hem in stilte, wat hij er van zei. Je zou je kunnen verbeelden, dat hij nog gekker grijnsde.

Om het zwijgen te verbreken vroeg ik naar Marjan. Hij keek verschrikt op.

- Weet u iets? vroeg hij toen. Ik knikte, dat ik niets wist.

Marjan had gisteravond een grote scène gemaakt tegen tante Floor, onthulde hij. Ik moet het toch iemand vertellen, zei hij ter verontschuldiging, en zijn stem klonk zo moe, zo ontstellend moe. Marjan was in haar pyama naar beneden gekomen, en had gegild, dat tante Floor met haar vader wou trouwen, daarom kreeg

[p. 97]

haar vader koffie en konden zij naar de kraan gaan, als ze dorst hadden, van haar moeder kregen ze altijd een slokje thee voordat ze naar bed gingen, maar van tante Floor! Je was blij dat moeder dood ging, want je hebt altijd om vader heengelopen. Luiten zegt de laatste woorden nog eens, je hebt altijd om vader heengelopen.

Hoe komt zo'n kind erbij, zei hij, het was wel zo, maar ik dacht niet...

Ik was dankbaar, dat Liesbeth op dit moment binnen kwam om vlechtrepen.

- Ineke zit lief, mijnheer Luiten, ik heb haar naast Jettie Korver gezet.

- Twee kneussies naast elkaar, zegt Luiten wrang.

- Maar Jettie is geen kneussie meer, protesteer ik, en Ineke wordt er ook geen een, dat zult u zien.

Het was maar een gewoon troostwoord, maar hij keek me aan als een hongerige hond, die eten kreeg. Ik schrok er van.

- Gelooft u dat? vroeg hij.

- Daar zullen wij voor zorgen, heb ik gezegd, daar zullen wij voor zorgen, en toen heb ik hem uitgelaten.