Kinderen der eenzame

30 april

We hebben vanmorgen de verjaardag van onze Koningin gevierd, zo vrolijk en zo uitbundig als dit alleen op een kleuterschool mogelijk is. En hoewel alle dingen als optocht en poppenkast en traktatie zeer geslaagd mochten heten, waren we toch blij dat deze schooldag om twaalf uur afgelopen was.

Ik had geen afspraken en daar het kort dag was, ben ik deze middag naar Luiten gegaan om hem advies te vragen over de bazar. Toen ik de bekende weg fietste verheugde ik me erop, dat het net als vroeger zou zijn. Ik heb me vergist. Het begon al, doordat hij alleen thuis was. De kinderen waren met mevrouw Gootjes mee naar het Oranjefeest. Hij vertelde half lachend, dat ze gezegd had: voor u geeft het geen pas, als weduwnaar zijnde, maar die arme schapen kan je

[p. 115]

dat niet aandoen. Toen probeerde hij me volgens de regelen van de kunst een kop thee in te schenken. Je hebt mannen, die dat genoeglijk kunnen doen, maar Luiten is ten enenmale onbegaafd op dit gebied, hij stuntelde zo, dat ik het maar van hem overgenomen heb, wat hij dankbaar, zeer dankbaar aanvaardde. Er kwam een beklemming tussen ons, zodat ik moeite had, over de bazar te beginnen. Ik voelde, dat hij niet luisterde, en daarom klonken mijn eigen woorden ook stuntelig.

Plotseling ging hij opstaan, liep naar het raam, ging weer zitten.

Toen zei hij: ‘We hebben je nodig, zou je, na verloop van tijd, bij ons willen komen, niet alleen voor de huishouding, maar voorgoed?’

Dat één kleine zin je hele wereld kan veranderen. Ik kon niets zeggen, ben naar huis gefietst, beloofde hem alleen overmorgen te schrijven.

Beneden me is het druk, en straks moet ik naar een concert, de traditionele uitgang op Koninginneavond. De takken van de bomen wuiven. Het lijkt een afscheid. Zal ik dit allemaal vaarwel moeten zeggen?