Het zelfgewilde einde van oude mensen

[p. 84]

Voor- en tegenspoed achter de rug
Drs. R. van Linge

Indien een toverfee mij zou vragen één wens te doen, die zij dan zou vervullen, dan zou die zijn: toegang tot informatie, middelen en (straffeloze) bijstand over en in verband met zelfdoding (anders dan te ver over het balkon van de zevende verdieping leunen, of met je auto op een onbewaakte overweg gaan staan). Ik neem aan, dat mevrouw mr. ter Kulve van Os gelijk heeft, als zij schrijft, dat velen door het artikel van Drion geschokt zijn. Evenzo zijn velen geschokt door haar ingezonden brief, namelijk degenen die van mening zijn dat zij als zelfstandige mensen mogen beslissen en geen zielige vereenzaamde oude mensjes zijn.

Als vierenzeventigjarige lezer van deze krant en door mijn ervaring met de omgang met ouderen, van wie sommigen wel en sommigen niet over de bedoelde middelen beschikken of beschikten, meen ik dat te kunnen zeggen.

Meer nog, als ik door bejaarden- en verpleeghuizen loop en verneem dat zij aldaar goed en zorgzaam bewaard worden en als ik op de boulevard in Scheveningen de rolstoelbusjes hun invalide ouderen zie buitenbrengen om hen een luchtje te laten scheppen

[p. 85]

(hoe goed ook), dan heb ik mijn twijfels. Ik veronderstel dat velen van hen, voordat zij hun zelfstandige bewoning opgaven of moesten opgeven, voor zelfdoden hadden gekozen, indien zij de informatie en de middelen zouden hebben gehad. Hoe dan ook, ik spreek over en voor zelfstandige en volwassen ouderen, die hun actieve leven van voor- en tegenspoed achter de rug hebben en - naar hun mening - aan hun verplichtingen voldaan hebben en thans een periode van langzame, of snelle aftakeling voor zich zien, in welke periode zij - steeds meer - anderen tot last zullen zijn.

Voorburg