Bloedtest

[p. 60]

Achter de linies

‘ik mis je,’ zegt een stem
over twee continenten, mijlen
van gekarteld land en water
ik herken haar eerst niet
het bandje kraakt, haar geluid
krabbelt naar boven, zangerig
galant ‘(...) ik ben opnieuw verhuisd
meer naar het zuiden nu, ik mis je
het is alweer zo lang geleden en
het is vandaag Saint Patricksday
ik was benieuwd of je dat vierde (...)’
drie keer spoel ik terug
wat Patricksday is weet ik niet
wel raar dat zij op deze dag contact
zoekt na exact één kalenderjaar
‘echt waar?’ roept zij verbaasd
als ik haar nieuwe nummer bel
in Springfield Illinois
‘vrouwen zijn klokken, zie je wel!’
zeg ik plagerig. Die laatste keer
viel op een donderdag, de hele middag
lang had ze op mij gewacht
mijn been zat in het gips
mijn hoofd was gammel
resteerden destijds nog twee uur
dit onderhoud is er een van minuten
‘hoe was Afrika?’ vraag ik
zij: ‘de leeuwen hebben me gespaard’
‘en de mensen daar?’
‘die laten me niet los’
wat volgt zijn wat schroomvalligheden
die we tussen onze tanden vlug vermalen
‘is jouw familie nog intact?’
‘wonen je ouders weer in Minnesota?’
‘is je jongste zusje al uit huis?’
‘I'm so sorry that your father passed away’
‘do you still mourn the loss of your best friend?’
een jaar en twee, drie mensenlevens later
de afstand: meer dan de vele mijlen land

[p. 61]

 

en zee daartussen, dan klinkt een kus

 

een laatste uitroep en een klik. Dan even

 

niets, geruis, gekraak, gepiep

 

de tijd kruipt terug in zijn gebarsten huls

 

het duurt eer ik besef dat dit gesprek voorbij

 

en de verbinding is verbroken

 

ik voel mij in gebreke, de hoorn

 

leg ik er pas na een minuut weer op

 

behoedzaam, bang om nog meer

 

dierbaars en onnoemelijks te breken