Bloedtest

[p. 66]

Ik bid tot u, Mein Herr (Don Klemente in zijn dodencel)

oud kunnen worden als een ander
dat is op zich niet zo moeilijk
moeilijker is het niet herkend te worden
in een land waar iedereen zich
voor zijn verleden heeft verstopt

‘laat Don Klemente toch met rust’
susten de buren toen de beulen me
kwamen halen, ‘de goede man
heeft in zijn leven al zoveel geleden...

‘nu zit ik hier in deze onderaardse dodencel
een bewaker proeft vooraf mijn voedsel
als was ik Nero of Caligula
een hoveling in het voorgeborchte van de hel
soms vraag ik: ‘is het lekker vandaag?’
de mannen doen of zij mij niet verstaan
men wil mij levend tot het vonnis is volbracht

nog voor het hof mijn dood beval
(executie door het galgentouw)
snerpte de opperrechter dat hij
niet langer wachten zal op mijn berouw
ik knoopte mijn das recht, stond op
en zei (mijn keel leegschrapend):
‘edelachtbare, u bent toch rechter en geen rabbi?
uw domein is toch de rechtspraak
niet mijn zielenheil? Wat gebeurd is
is gebeurd, spijt brengt niemand
weer tot leven, het laatste oordeel
is aan Onze Heer alleen’

het is bloedheet
condens druipt van de wanden
zelfs de bewakers gaan gebaad
in zweet. Een ieder weet
het einde is nabij en toch
voel ik me niet bevreesd

[p. 67]

 

ik verlaat mezelf

 

u niet

 

op u verlaat ik mij

 

laat dit alles bewijs zijn

 

‘trouw voor altijd!’

 

 

 

Herr Führer als de doodsklok luidt

 

spreidt uw vleugels dan

 

beschermend uit