Bloedtest (2003)

Bloedtest

(2003)–Serge van Duijnhoven– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 72]
Lonely City Club een ziener was hij niet en woorden sprak hij zelden alsof ze waren zoekgeraakt voor hij ze had gevonden om pijn te dragen moet je je binnenste koesteren als een zacht gezicht zoals je de huid streelt van een geliefde of een dode en verder moet je er het zwijgen toe doen maar zeldzaam zijn de zangers die zich al de stilte opleggen tijdens het zingen: ‘onze jeugd is als een mooie zomeravond een zon die in rode strepen ondergaat een onweersbui die overwaait een ster die bijtend aan de hemel staat’ Nick wees de wereld af omdat hij dacht dat wat hij wist de wereld was de pijn kromp van buiten zwol van binnen hij begon zichzelf te zien alsof hij iemand anders was een stripfiguur, een hond, een gevangene hij fantaseerde dat hij afstand zou doen van zijn lichaam, het uit zou zetten als een tv. Hij was een oude vent van zesentwintig die weer bij zijn ouders leefde en een kleuter die om middernacht verlangde naar een bord met pap hij had willen vliegen hij had willen springen hij had willen blaffen hij had schaterlachend het sarcasme van de zenuwarts willen beamen: de wereld is een harde plek voor een zanger zonder grote bek maar hij zonk sneller dan hij genas
[pagina 73]
hij bouwde zich een huis van lakens en gras tot zijn huid vol dennennaalden zat zijn kleren vol zand zijn haren vol distels ‘leun ik op een ster als jullie me zo hoog achten vaar ik op volle zee als mijn stem zo helder klinkt’ de wereld zonk weg onder zijn lange, lange benen hij had de hemel door kunnen rennen met het vuur onder zijn zolen hij had kunnen eindigen als Rimbaud een komeet die in zijn staart verschroeit maar hij doofde zonder te branden belandde in zijn naargeestig Wonderland, een onschuldig meisje in een jongenslijf, een bejaarde in een reuzenrad, de betoverde prins uit het sprookje van de pad. Ontsnappen leek nog moeilijker dan sterven. Ogen dicht, een buisje een glas. Hij vergiste zich of had hij gelijk? zijn moeder vond hem wie anders - klokslag twaalf de hoogste tijd om op te staan Nick vond dat niet. Hij bleef geruisloos liggen nog stiller dan hij doorgaans was haar stem sloeg zo hard om dat de doggen van de buren volgden met hun blaf. Daar lag haar dode engel ontkleed, uitgeteld en uitgezongen de angel in de keel haar zoon die nu nog maar een naam was op een plaat de aanhef op een spuuglelijk familiegraf vrienden, bekenden, allen ademen
[pagina 74]
de lucht die hij uitblies daaronder regen, daarboven zon en verder groeit het leven als gras rondom het graf maar nu na jaren rijst hij op uit het slijk van de vergetelheid verrijst zijn beeltenis op posters klinkt zijn stem plots in reclamespots is Nick niet meer alleen houdt een Griekse godin haar vleugels om hem heen daar is hij weer! Nick Drake de teddybeer met de zeeroversnaam de popheld hinkend met zijn faam achter zich aan, de veteraan die nooit op oorlog uit zou gaan spreek zon slaap zee speel Nick zing...

Vorige Volgende