Bloedtest

(2003)–Serge van Duijnhoven– rechtenstatus



[pagina 82]
De monade ‘Indien ge boven naam en lichaamsteken uit wilt varen, moet ge u zelf geheel ontdoen van het lager ik. Wees als gepolijst ijzer, verliest uw roestkleur. Wordt als een spiegel zonder roest. Maak u zelf rein van de attributen van het zelf.’ - Djalalu'ddin Rumi ik wil de tralies breken ik wil de zon mijn tranen laten drogen ontsnappen uit dit aardse internaat; de mens is wat hij ziet en wat hij niet ziet bestaat niet ons oog is heer en meester onze wil is majesteit de pupil daarboven in de koepel zegt dat mijn inzichten bij nader inzien berusten op vergissingen maar dat wij zelf niet bij machte zijn tot het weerleggen van wat zich achter onze angsten en vermoedens verhult onze nachten zijn het langst zij zullen duren ‘Maar gij, wanneer gij bidt, gaat in uwe slaapkamer, en uwe deur gesloten hebbende, bidt uwe Vader, Die in het verborgen is; en uw Vader, Die in het verborgen ziet, zal u in het openbaar vergelden’
[pagina 83]
Heraclitus (bijgenaamd De duistere) zei: niets kan ontgaan aan wat nooit ondergaat het spiedende oog de wakkerheid van wat bestaat zo zie ik, de kennis die door ons vergaard het hart door ons beweend het kind geboren in benauwenis en nadien weer teruggeworpen in het ongewisse als een vis in de zee een geschubd roofdier dat als prooi aan boord gehesen is aan de haak van de tijd wat ik aan de orde wil in twijfel trek, im Frage = het lot dat aan de haak de mensenkrab- en kreeftenvangst het sleepnet vanaf het droge het ijzeren oog, de spiedvanger het rennende en omrande wij die verwend zijn, gewend aan de laveloze zon, de luxe wij die als de verbannen tiran met klompvoet, ziende blind voortstrompelen, ons verleden gewikkeld in de windsels van de sfinx onze toekomst in zijn muil
[pagina 84]
wat blijft er over van de blik als een gezwollen alvleesklier het zicht dimt, en de iris inkrimpt tot een punt wat blijft er over als de blik verschrompelt tot het bijna niets • een atomaire kern vanwaar onmogelijk verder valt te reduceren de dood hakt splinters in het leven die als zaden weer ontkiemen de algoritmische en algehele vermenigvuldiging vanuit het geringste • dat we kunnen registreren wat aanvankelijk ondeelbaar zal woekeren zonder weerga als een tumor het leven zal zich opblazen uitzetten als een ballon tot alles barst is dit dan de kiem vloek en zege (formule van het ongeremde) is dit de kern van al het wassende •
[pagina 85]
is deze kanker het principe van begin en einde is de woekering het geheim waardoor de boel in dit heelal maar uitdijt en niet implodeert? onze god is bezig op te lossen in reflectie, ons bewustzijn gedijt in expansie, de honger naar macht de mens zal opgaan in volstrekte alomtegenwoordigheid de zon zal doven in zijn stralen het denken verovert in guirlandes van fotonen die zich als vurige ruiters in het zadel hebben gehesen reizend op de rug van de tijd de draak die zwavel spuugt van voren en van achter hinkt het licht zet vol de sporen in zijn flanken, het beest trapt woedend met zijn hoeven er schieten vlammen door de ruimte het spat en spettert, sterren dwarrelen neer als vlokken wat zich daarboven zal voltrekken is een wisseling van de wacht het doek dat valt is groter dan de aarde wat ooit bestaan heeft gaat af wordt met dit ondermaanse opgezogen en gespiegeld in zijn negatief
[pagina 86]
het alziend oog lost op wordt van zichzelf verlost (missie volbracht) niets resteert en zal meer zijn alles is weer terug bij af en gelijkgeschakeld de tijd volslagen teruggezet naar dat ene, ondeelbare alomvattende moment schepping en vernieling beiden zijn weer een einde = genesis 0:1

Vorige Volgende

De monade