Lyrisch labyrinth

[p. 80]

A nonsensical Journey

Voor Jozef Theeuwes.

Ergens is geen geluid. De wereld ligt - verstorven
achter een horizon van onontdooibaar ijs -
te wachten op de heropening van 't aardse paradijs.
Ik wil daarheen. Hier ben ik moe gezworven.

Wordt een idylle zelfs geen tragedie
door haren langen duur en 't lijdelik vervelen
van elken dag in eendre stonden in te delen
voor steeds dezelfde vreugd en plicht? O harmonie:

't Gestadig slaan der uren van de toren
en klokjes naklank, waar het thuis als nergens tikt
de maatgang van de dag, die in de klokgalm snikt
van altijd dag te zijn en steeds zichzelf te horen.

Het eender bellen van dezelfde mensen aan de deur
en de voorbijgang van de schooljeugd en haar zingen,
't lieve vertrouwd zijn van te lang beminde dingen
maken het vreugdevolle tot ondragelike sleur.

Een dichter kent alleen het avontuur der dromen
en is maar zwerveling op 't onbegrensd gebied
zonder begin dan bij hemzelf, zonder verschiet
dan waar zijn laatste wensen niet meer komen.

Tot hem de daadzucht drijft en, ongelukkig
van te verrukt te zijn, hij zich beproeven wil;
een wijs man schudt het hoofd bij deze gril
en zegt: ‘de gave van de taal maakt iemand nukkig.

Het leven vraagt een vasten horizon,
helder als glas en meetbaar aan den einder;
de beste dromer is een slecht voleinder
van wat zijn stoutste moed verlangen kon.’

[p. 81]

 

Waartoe die wijsheid tot het eind aanhoord,

 

wanneer men weet, dat de verschieten wijken

 

bij elken voetstap? De gronden bezwijken

 

voor onze beweging, die eeuwig bekoort....

 

 

 

‘....En eindeloos ontgochelt, omdat sterven

 

de resultante zijn zal aller krachten

 

en omdat alle willen, ieder smachten

 

slechts naar de rust van 't einde kan verzwerven.’

 

 

 

Zo dragen wij den onzin van 't begeren

 

in levens luid beweeg en zijn niet troosteloos,

 

daar een verplaatsing ons in tijds geringe poos

 

iets van de wijdsheid onzer eeuwigheid kan leren.