Lyrisch labyrinth

[p. 141]

Dialoog van houten Poppen.

Naar Sergio Corazzini.

- Waarom zou je, koningsvrouwtje
mij doen sterven in deez' kou?
Slaapt je koning niet? Ik kon
als je maar een beetje wou,
doen, als zong ik hier mijn lied
helemaal alleen voor jou.
Laat me bij je op jouw balcon;
horen zal hij 't zeker niet!

- Maar, beminnelike vriend,
mijn balcon is van carton,
dat ons twee niet dragen zal,
immers wij zijn nogal zwaar.
Wil je hebben, dat ik val?

- Lieve koningin, ontbind
dan je lange, gulden haar.

- O! wat is verliefdheid blind!
Zie toch toe: mijn haargewas
is van uitgeplozen vlas!

- Neem niet kwalik wat ik zei....

- Maar wat wil je dan van mij?

- Ach! ‘wat wil je dan van mij?...’
Zeg een enkel woordje, lief,
daar ik anders dood zal gaan.

- Zo..., alleen om dat motief?

- Je word schamper. Ik ga henen.

[p. 142]

 

- Vind je?

 

 

 

- Kun je zonder wenen -

 

denken aan dat heerlijks, kindje,

 

toen in 't bordpapieren woud....

 

 

 

- Lief, daar weet ik niets meer van.

 

... Ga je nu al van mij scheiden

 

en voor eeuwig, lieve man?

 

'k Wilde, dat ik erg kon schreien,

 

maar, helaas, ik ben van hout.