Anna. Eene ware geschiedenis uit de volksklas

[p. 79]

VII.

Eene week nadien zat van Loover by de bedstede zyner byna gansch herstelde gemalin; met vurigheid drukte hy hare fyne hand in de zyne en, als zalig, las hy in hare nog flauwe oogen de liefde welke zy nog immer voor hem in hare schoone ziel koesterde.

- Lieve Anna, - vroeg hy droef - gelooft gy u thans sterk genoeg om de weinige woorden te aenhooren, welke ik ter myner verontschuldiging u zeggen moet?

Op een bevestigings-teeken zyner gade, sprak hy in dezer voegen:

- Er was een tyd, Anna, dat wy te samen rust en heil genoten; doch die tyd en dit geluk waren van korten duer.

[p. 80]

De hemel wilde onze liefde beproeven. Wy moesten scheiden; doch niet voor altoos; na weinige jaren zouden wy elkander mogen wederzien.

- Gewis zult gy u nog, als ik, het uer der scheiding herinneren: Ik liet u alleen met uwe kinderen en vertrok. Eindeloos scheen my de tyd dien ik te Batavia moest doorbrengen, - om dat er in myn hart eene ledige plaets was, die slechts door uwe tegenwoordigheid kon aengevuld worden. Eindeloos ook moeten de dagen myner afwezigheid u gevallen zyn.

- Dan, nauw was ik eenige weken in die vreemde streek, of ik haekte om te weten hoe het met u allen ging, en toen ik u schryven wilde, ontving ik van mynen vader de tyding dat gy te Brussel woondet. Iedermael, dat ik, nadien, mynen vader een' brief toestuerde om hem kennis te geven van den staet zyner zaken, was die brief van eenen anderen vergezeld, welken u besteld moest worden. Ik kreeg echter van u geen antwoord. Myn vader schreef my altoos in uwen naem en verzekerde my dat gy u allen in goeden staet van gezondheid bevondt. Dit stelde my gerust.

- Weinig daerna kwam myn vader, onverwacht, my te Batavia vervoegen - en slechts na dry maenden deelde hy my de tyding mede dat eene besmettelyke ziekte u en myne kinderen had uitbet leven gerukt. O, Anna! oordeel wat ik gevoelen moest toen ik dit vernam. En kon ik twyfelen? Verzekerde myn vader my dit onheil niet? Toen werd ik droef;

[p. 81]

de smart verteerde myn hart, verscheidene malen deed ik eenen aenslag op myn leven; ik werd zinneloos.... men bewaekte my dag en nacht: en die staet duerde dry volle jaren. Na het verloop van dien tyd herkreeg ik al myne geestvermogens.

Inmiddels waren de handelszaken myns vaders op goeden voet geraekt; zyne fortuin was hersteld en merkelyk vergroot: Myn medelydensweerdige staet baerde hem echter diepe droefheid. Alles stelde hy in het werk om my te troosten, en ten einde myne vorige opgeruimdheid te doen wederkeeren, porde hy my aen om met hem eene verre reis te ondernemen. Onder wege stierf myn vader. Ik betreurde hem eenigen tyd; doch nauwelyks rustte hy in den kouden schoot der aerde, nauw bevond ik my gansch alleen in de wereld, of er ontstond in my een gevoel dat my twyfelen deed aen de dood myner echtgenote en kinderen, en dit gevoel groeide immer aen. Weldra had ik geene ruste meer. Denkende dat myn vader my bedrogen had, toog ik naer Vlaenderen, kwam te Brugge aen, vroeg naer myne jonge familie, en - iedereen dacht dat zy nog leefde; maer niemand kon my zeggen waer zy verbleef. Myn vader zou my dan bedrogen hebben?...

O, Anna! hoe ik toen, voor de tweedemael niet door zinneloosheid geslagen ben, begryp ik niet: het moest zyn dat ik aen het ongeluk gewoon was geworden. Ik had geene rust meer. Gansch Vlaenderen doorreisde ik om op het spoor myner familie te geraken; doch al myn poogen was vruchteloos: er bleef

[p. 82]

my niets over, dan alles aen de Alvoorzienigheid overtelaten.

- Nogtans, naer Brugge keerde ik niet meer terug. Ik kwam naer Antwerpen, vestigde my in deze stad en het is nu juist dry jaren dat ik hier woon.

- Het overige is u bekend, Anna; ik heb het u reeds medegedeeld. Gy weet hoe een droom en de stem des bloeds my op het spoor hebben gebragt dat my tot u en onze kinderen moest leiden. - O! zeg thans, lieve vrouw, zult gy nu nog denken dat ik u verlaten en vergeten heb?...

Anna kon niet antwoorden. Zy weende - en haer hoofd zeeg zacht op de borst haers echtgenoots. Eenige oogenblikken later verhaelde zy hoe zy de dood haers Victors had vernomen; waer zy gedoold had en wat zy sints dit oogenblik had geleden - en toen zy ophield met spreken, vroeg haer van Loover:

- Maer zeg, lieve, hebt gy uit den brief, die u kondde dat wy ons van het leven hadden beroofd, niet kunnen opmaken, wie denzelven geschreven had?

- Neen, - stamelde Anna.

- O! ik kan het nogtans gissen, - sprak Victor. - Hy die my uwe dood kenbaer maekte, zal u voorzeker ook geschreven hebben dat ik my had gezelfmoord; en dit, alleenlyk om ons voor immer gescheiden te houden. Oh! nu versta ik alles - hy moest my dan wel weinig beminnen, die vader, dien ik zoo lief achtte, om my zoo te kunnen vervolgen! dan, troosten wy ons, Anna. De toekomst hoort ons toe!... Gy ziet het: God is regtveerdig. Ja,

[p. 83]

Hy die na ieder onweêr kalmte doet ontstaen, zendt heden ook: Na lyden, verblyden.

Thans woonen de gelukkige echtgenooten met hunne deugdzame zonen Frans en Jozef, in eene kleine stad van Oost-Vlaenderen, alwaer zy hunne dagen doorbrengen in stille vrede, huisselyk welzyn en het beoefenen der weldadigheid. In hunne weelde hebben zy ook de goede Trees niet vergeten; want van over vele jaren reeds, maekt deze, met haer man, deel van Van Loover's huisgezin, en beiden achten hun heil volkomen. - De brave doktor is sedert lang, van velen betreurd, de eeuwige rust ingetreden. En wat Van Dommel betreft, deze heeft Antwerpen verlaten, korts na het voorgevallene dat wy verhaeld hebben en het is Gode bekend hoe hy aen zyn einde is geraekt.

Antwerpen.