Gedichtjes voor kinderen

[p. 58]

Jantje en de mieren.

Jantje was een luije jongen,
Zynen oudren tot verdriet.
Als geheel de wereld werkte,
Sliep de kleine deugeniet.

Vader zeî hem: ‘Uit de luiheid,
Jantje lief, spruit alle kwaed.’
't Knaepje geeuwde by die woorden,
Lang al na den dageraed.

Jantje telde zeven jaren;
Wat men liet of wat men deê,
Kende hy, reeds hooggeschoten,
Nog geene A voor eene B.

Eens, wanneer men 't koren maeide,
En de schoven bond op 't land,
Nam de vader 't luijerikje
Om te wandlen by der hand.

[p. 59]

 

By een eikeboom zat vader:

 

‘Jongen, zeî hy, zie eens daer!’

 

Jantje keek, en, gansch verwonderd,

 

Werd een mierennest gewaer.

 

 

 

Allen werkten even vlytig

 

In den warmen zonnestrael.

 

De een' hielp de andere onder 't kruijen;

 

Lasten droegen ze allemael.

 

 

 

‘Vader, wat zyn dat voor diertjes?’

 

‘Miertjes zyn 't, myn lieve Jan.’

 

‘Waerom werken zy zoo vlytig?

 

Zeker zweeten zy er van.’

 

 

 

‘In den zomer zorgen allen

 

Voor den winternood, myn kind;

 

Hare taek is nu te werken;

 

De arbeid wordt van haer bemind.’

 

 

 

Jantje zweeg, en by zich zelven

 

Dacht hy: ‘Wel, is dit haer taek,

 

'k Wil me van de myne kwyten:

 

't Werken worde myn vermaek.’

[p. 60]

 

Als men weder 't koren maeide,

 

Las hy reeds op zyn gemak.

 

Dikwyls ging hy weder zitten,

 

By den eikenboom, en sprak:

 

 

 

‘Miertjes lief, ik kom u danken;

 

Iets, dat allen mensch betaemt.

 

'k Zie u vlytig weder werken,

 

En ik sta niet meer beschaemd.’