|
| |
| |
| |
Slotzang.
Uitboezeming.
| |
| |
De gansche aerde aenbidde en psalmzinge u!
Ps. LXVI, 4.
| |
| |
| |
Uitboezeming.
Gelukkig, die voor de Almagt knielen,
By 't sluiten van den liefdeband;
Die vurig saemgesmolten zielen,
De trouwe hand in trouwe hand.
Die hemelvlam, door God geschapen,
By ramp - noch grafnacht ingeslapen,
Verdooft noch op - noch onder de aerd'.
Ja, starren sterven, zonnen zinken!
De liefdevlam blyft eeuwig blinken:
Des Eeuwgen wil heeft die gebaerd.
| |
| |
Verzaek, verzaek uw eigen harte,
Godsloochenaer; verloochen u.
Te rug van teedre liefdesmarte,
En dat uw ziel van d'echtband gruw'.
Een vrouwe slechts prest ge aen den boezem,
Geen' Engel. 't Graf scheurt op; de bloesem
Van éénen dag verdorde en viel.
Wat mint uw wanhoop, dol van zinnen,
Dat overschot, omhuld met linnen?
Niets mint men eeuwig dan de ziel!
Bekoorelyke rust der graven,
Waer 't needrig dorp van verre blauwt,
Uw stilte schrikke de aerdsche slaven,
't Is daer, dat liefde laefnis dauwt.
Daer bidt, in hemelsche gedachten
Het kroost op 't stof van voorgeslachten,
Dat voorging in het rein gebed.
De treurwilg bukt er, zacht aen 't ruisen,
De eentoonig droeve golven bruisen,
De grafroos geurt er onbesmet.
Als 't schilderachtig landschap hevelt
In zachtverstervend avondrood,
En, door vergrauwde tint omneveld,
Ons lokt ten kalmen kerkhofschoot;
Als op den spitsen tempeltoren
Het klokje bidt, met de aerdsche kooren,
| |
| |
En uitdooft met den jongsten strael;
Als zelf de vogel schynt te zwygen,
Om Gode een dankzucht toe te hygen,
In de overschaûwde looverzael;
Ontvlugt dan, dwaze stedewormen,
Die God vergeet, ontkent, bestrydt,
De driften, die u nog bestormen,
Wen 't graf voor u reeds opensplyt.
Ontvlugt uw dartle duizelkringen;
Wordt op deez' tomben hemelingen,
Diepneêrgevallen geestenstoet.
Leert, leert daer uw verheven waerde:
Voorwaer, gy zyt te groot voor de aerde;
Stygt, en vliegt in den zonnegloed!
Gevoelt ge uw niet, dan kent ge uw grootheid:
Dan kent ge hem, uit wien ze vliet.
Ja, trapt hier op den kop der snoodheid,
Waer gy de rust der braven ziet.
Knielt hier voor uwer vaedren Vader;
Uw bede rolle uit hart en ader;
Knielt, bukt, en staet gezegend op.
Ziet hier de Onsterflykheid aen 't krieken.
Schiet aen uw afgeleide wieken,
En klimt in aller heemlen top.
De aen 't voorgeslacht verwante zielen
| |
| |
Zy komen daer godvruchtig knielen,
By de uitgestorte erkentnisbeê.
En de ouderlyke schimmen dalen,
By de uitgegloorde zonnestralen,
En staren op het biddend oog,
Dat, als 't eerlang ook zal verglazen,
Den dood door koenheid zal verbazen,
En rustig ryzen naer omhoog.
De teedre Godsdienst van de velden
Is uit de Liefde voortgevloeid;
Waer immer dankbre boezems zwelden,
Heeft zy den sterveling ontgloeid.
't Heelal is haer gewyde tempel.
Zy vliegt de wolken in, dien drempel
Van Gods verborgen heiligdom.
Daelt zy van daer op 't menschdom weder,
Zy knielt voor 't graf, als altaer, neder,
En bidt, van zaelge aenbidding stom!
Wat voorschrift is niet overbodig
Tot offer der erkentenis?
Wat wet, o stervling, is er noodig
Tot de eerdienst van wie Eeuwig is?
Zy werd u dieper ingedreven
Dan steenen taeflen ze ooit beschreven.
Wie voelt geen dankbren kindergloed
Voor die, door ééne zyner vonken,
| |
| |
Hem 't zieleleven heeft geschonken,
Voor de eerste bron van alle goed?
Die eeredienst is onverganklyk,
Is eeuwig, als zyn voorwerp zelf;
Van plaets en tyden onafhanglyk,
Wat andre men een grafsteê delv'.
Natuer, heur hooge priesteresse,
Etst de onuitwischbre leer en lesse
In ieder denkend brein; ze ontbrandt
Elk harte, dat voor de onschuld ademt,
Die godlyke eeredienst omvademt
Al 't menschdom in een broederband!
Ja, ze overleeft de stomme graven;
Zy huldigt hier en ginds den Heer,
En geeft de in hem verslonden braven
't Gevoel van d'eersten stervling weêr.
Volheerlyk glansend by het kouter,
Maekt zy de ziele tot haer outer,
Waer ze immer klopp' van dankbre vreugd.
Geloof en hoop en liefde ontstekend,
Maekt ze ieder, die by 't menschdom rekent,
Tot priester van Gods wet, de deugd!
O Godsdienst, Serafyn der aerde,
Die bly tot d'Ongeschapen snelt,
Hoe schoon, hoe dierbaer is uw waerde,
Wen gy geen slaef zyt van 't geweld,
| |
| |
Wen gy, op 't rein altaer gezeten,
Des menschdoms inspraek en geweten
Door magtspreuk kromdraeit, noch verkracht;
Wen gy de rede niet verdonkert,
En, telg van hem, dien 't licht omflonkert,
Geene offers toewydt aen den nacht!
De Heer, in wien wy ons bewegen
En leven, wiens geslacht we zyn,
Wien onze erkentnis bidt by zegen,
En onze smeektraen in de pyn,
Niet hy behoeft onze offeranden,
Onz' hymnen, by geheven handen,
In de eenzaemheid of 't huis van God;
Neen! maer der Godsdienst offerblaking
Behoeven wy tot zelfvolmaking,
En zielverheffend zelfgenot.
| |
| |
O gy, wiens naem alle eeuwen stamelen,
Wier licht geen brandglas kan verzamelen,
O aller wezens eeuwge bron,
Wien 't koor, dat voor uw troon mag zwieren,
Op zilvren wiek, by gouden lieren,
Het driemael Heilig! daevren doet;
Maer die het lied ook uit doet golven
Van ons, nog in den nacht bedolven,
Tot 's beter levens morgengloed;
Onnoemlyk, onbegryplyk Wezen!
Die my een ziel, my zangen schonkt;
Wiens naem 'k in vlammend schrift mag lezen,
Wen 's nachts uw luchtpaleis ontvonkt;
Wiens naem ik zacht my toe hoor suisen
Waer windtjes lisplen, vlietjes ruisen,
Langs de akkers, die ge in prachtkleed dost;
Wiens hand my, zalig opgetogen,
Voert in den glans der starrenbogen,
Van 't kerkerslot des lyfs verlost!
| |
| |
O Heer, die in de zonômwieling,
In 't maengeglim ons tegenblinkt;
O 's levens adem, breinbezieling,
Gy, wien myn stemme tegenklinkt,
Om 't licht van morgen, 't brood van heden,
Aenvaerd myn toonen voor gebeden,
Myn dankbaerheid voor wierookwolk,
En laet, na 's ballings korte dagen,
Die toonen, is 't uw welbehagen,
Beklyven voor het Neêrlandsch volk!
Als 't plechtig reekningsuer zal naken,
En, zwygend, uw gezant my wenkt,
En 'k inslaep, om verrukt te ontwaken,
Of.... vreeslyk of!... dan nog, dan schenkt
't Herdenken aen deez' reine zangen,
Wat loodzwaer my het hart moog' prangen,
Veraedming in den jongsten stryd.
't Zal, hoe bezoedeld, kalmer kloppen.
Ja, 't denkbeeld koelt myn doodzweetdroppen:
'k Heb d'Eeuwige myn lier gewyd!
EINDE.
|
|
Auteursrechtvrij