Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 43]

Blandine.

De liefde, ziel der gansche schepping,

Ontsluit den schoot der aerd, dien morgendauw bedruipt.
De bloem ontloken, bij des zefiers vleugelrepping,
Spreekt: Liefde! tot den blik, die in haer kelkje sluipt.

De meiskens zitten naest de knapen.

Men zingt en springt in blijden rei,

Met madelieven om de slapen,

En 't harte jong gelijk de Mei.

In 't naeste bosch, ver van alle oogen,

Ontwijkt Blandine 't feest, dat rondom wederschalt.

Zij zit er treurig neêrgebogen,

Terwijl een traentje haer ontvalt.

Toch schijnt de maegd een bruid te wezen,

Wier hopend blosje gloeit,

Als haer de dag is opgerezen,

Die ze in geliefde banden boeit.

Betrouw niet op dier wangen roozen:

Zij spellen 't leed dat haer bedreigt.

Het bloemtje dat men schoonst ziet blozen,

Is 't eerste dat ten grave neigt.

Op harer zuster wang glom daer niet ook zoo 'n bloosje?
Verleden jare trad haer jeugd de wereld af.

Zij bloeide en bleekte als 't lenteroosje,

Weêr uitgebot omtrent haer graf.

*

[p. 44]

 

Blandine weent bij al die zangen,

 

Wier vreugde haer geen vreugde schenkt.

 

Op eens vermarmeren heur wangen:

 

Een vogelnestje, in 't loof gehangen,

 

Heeft haer tot mijmering gewenkt.

 

 

 

Zij voelt een doodschen ril door al heur aedren loopen,

 

Als zij de moeder ziet die naer heur jongsken liep.

 

Heur hart verbiedt haer nog te hopen -

 

Heur hart dat God zoo minnend schiep!

 

 

 

Het popelt nu nog ongeruster,

 

Bij 't zien van 't piepend en nog pluimloos huisgezin.

 

Helaes! zij denkt aen hare zuster,

 

En, droef, spreekt zij met kalmen zin:

 

 

 

‘Waerom werd niet aen mij de zoete vreugd gegeven,

 

Die gansch natuer verkwikt?... 'k Zie moederliefdes beeld....

 

Maer neen! 'k moet in mijn lente ook scheiden uit het leven.

 

God wil, dat ik hem minn', hem aenkleve onverdeeld.’

 

 

 

*

 

 

 

Wat ritselt in de naeste bladeren?

 

Is 't licht het vogelken dat hier te woonen plach?

 

Is 't een vriendin, die haer op 't onverwachtst wil naderen?

 

Neen, 't is een jongeling, dien ze in het danschoor zag.

 

 

 

‘Gij weent, en alles springt en huppelt;

 

Ik koos tot danseres u uit.

 

Blandine, liefste, kom! door peerlen overdruppeld,

 

Ontluikt het liefst een bloemespruit.’

 

 

 

‘Laet, jongeling, mij eenzaem treuren:

 

De lieve lente bloeit voor mij de laetste mael.

 

Genieten wil ik nog die kleuren en die geuren

 

Voor ik ter ruste dael.’

 

 

[p. 45]

 

‘Beminde, moog' geen angst u kwellen:

 

Gij zijt geboren voor 't geluk.

 

't Is alles blij; zoudt ge u ontstellen, -

 

Gij, schoonste, wijken voor den druk?

 

 

 

‘Mijn liefde...’ - ‘Jongling, staek die tael, staek dit verlangen;

 

Wijd mij geen liefde, maer een traen:

 

Of toont u 't bloosjen op mijn wangen

 

De bruid van 't graf niet aen?

 

 

 

Hebt gij mijn zuster dan vergeten?

 

't Is de eigen kwael die mij verslindt.

 

Somwijlen bij mijn graf gezeten,

 

Blijf gij ten minste mij ten vrind.

 

 

 

Ga, keer terug bij mijn vriendinnen;

 

Kies u ter bruid een roos in 't kransje van de jeugd.

 

Maer rep geen woord van mij - haer is 't vergund te minnen! -

 

't Verstoorde mogelijk haer vreugd.’

 

 

 

*

 

 

 

Hij bukte 't hoofd, en ging het bosch in, zonder spreken.

 

De dansersrei zag hem des anderdaegs niet weêr.

 

Hij scheen bij poozen te verbleeken;

 

De derde zonne rees, hij loeg gelijk weleer.

 

 

 

Weêr purperden de lenteroozen.

 

En als hij zich in 't bosch begaf

 

Met zijn vriendin, tot bruid gekozen,

 

Was de arme maegd de bruid van 't graf.