Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 68]
| |
Ondine.aant.Als vereende stemmen, klotsen
Golven, schuimend langs de rotsen,
In volwondre harmonij.
't Is als hieven de Alcyonen,
Die op 't naeste zeestrand woonen,
Teedre nachtegalentoonen,
Liefdepoëzij.
't Maenlicht flikkert op de stroomen:
Reeds zijn bootjen uitgekomen,
Staet een Visschersknaep aen strand;
En hij weet niet wat er fluistert,
En hij tuert en gluert, en luistert,
Aen die melodij gekluisterd,
't Vliegend oog ontbrand.
't Is de zang der schaersgeziene,
Der betooverende Ondine,
Zwierig als een zwaen, ter reê
Drijvend: schoone maegd der baren,
Die de nacht alleen ziet varen
In den sluier van heur hairen
Op de stille zee.
| |
[pagina 69]
| |
Zwierig zwemt zij na en nader:
‘Vlucht ze! sprak zijn grijze vader.
Vrees ze meerder dan d' orkaen.
Kind, geen afgrond is verwoeder:
Kind, wat werd er van uw broeder?’
En hem kuste zijne moeder,
Biddend in een traen.
‘Jongling, suiste 't langs de golven,
't Aerdrijk ligt in rust bedolven,
Bij dien zoeten schemerdag.
Niets kan nu het vrijen stooren.
Zie, wat maegd u wil behooren,
Dien de zee zoo kan bekoren
Bij haer woede of lach.
Kom: natuer hieuw met haer handen
In des afgronds ingewanden,
Ons een rots uit, waer een koets
Op 't gebloemte ons zal ontfangen,
Van den zoetsten geur omvangen,
Met korael en groen omhangen,
Zijt gij zoon des moeds.
Neen, u deed geen storm ooit schrikken;
Open dan uw schoone blikken;
Zie, wie de armen u ontsluit.
Onder duizend uitgekozen,
Naek: zie mij van schaemte blozen,
Als de verschontloken roozen,
Overwonnen bruid.
| |
[pagina 70]
| |
Nooit konde een der stervelingen
Mij den maegdenriem ontwringen:
Nu weegt mij mijne eenzaemheid.
Ach, wat werd mij 't rijk der stroomen,
Knaep, sints ik u heb vernomen?
't Harte ontvlamd bij liefdedroomen,
Heeft nu eerst geschreid.
'k Heb in 't bootje u zonder beven
Op het golfgevaert zien zweven,
En dit hart bleef u verpand.
Zoudt ge aen andren u vergapen,
Gij, voor d'Oceaen geschapen?
Neen, kom op mijn boezem slapen,
Lieve, ver van 't strand!
De dolfijn zal rond ons zwieren
Om ons zielenecht te vieren,
Dartelend van liefdepijn -
Ieder bloem haer paertje streelen -
Ieder golfje rond ons spelen -
Al wat leeft van wellust kwelen,
En 't zal bruiloft zijn.
Als de bron van licht en leven
't Zeegebied weêr zal begeven,
Als paleis en hut zich weêr
Opent voor den vorst der dagen,
Steigrend op zijn purpren wagen,
Stel ik u, zacht voorgedragen,
Aen den strande neêr.
| |
[pagina 71]
| |
Zie!’ En met verstarrende oogen,
Zijne Ondine toegevlogen,
Zag hij een albasten beeld,
Midlijfs op de groene baren
Rijzend, bij het nadervaren,
Slechts omsluierd van de hairen,
Die ze schuchter streelt.
Bleek breidt hij haer de armen tegen:
‘Mij die liefde, mij die zegen,
Mij Ondine!... Lieve, ik kom!’
En er plast een forsch geklater
In het opgeklotste water,
En er schalt een woest geschater
En - de zee is stom.
Nog lag 't bootje daer, wen 't Oosten
Reeds safraende. Niet te troosten,
Dwaelde een vrouwe rond: ‘Mijn kind!’
Gilde ze aeklig langs de stranden,
Met omhoog gestoken handen;
En de weêrgalm van de stranden
Morde droef: ‘Mijn kind!’
|
|