Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 92]
| |
De drie zusters.aant.Een Graef was op drie dochters fier,
Vol deugd en majesteit.
Twee minden steekspel en gewoel;
De derde, de eenzaemheid.
De een' droeg een kleed van hemelblauw,
Gelijk de lente draegt.
De jonge bloemen loken op
Bij d' aenblik van de maegd.
De tweede droeg een gouden kleed,
Gelijk de zonne draegt.
De wintertijd werd zomerdag
Bij d' aenblik van de maegd.
De derde droeg een sneeuwwit kleed,
Gelijk de mane draegt.
Men dacht een Engel Gods te zien
Bij d' aenblik van de maegd.
Zij baden alle drie te saem,
Zoo vaek de zonne blonk.
Zij baden alle drie te saem,
Zoo dra de zonne zonk.
| |
[pagina 93]
| |
Zij baden telkens alle drie:
‘O God, scheidt ge ons op aerd,
Vereen' de schoone hemel ons,
Dien gij der deugd bewaert!’
*
En de eene sprak: ‘Ik heb gedroomd,
Dat jonker Hildebrand
Der burcht van vader binnentrad,
En dong naer mijne hand.’
Den eigen dag verscheen het ros
Van jonker Hildebrand
Ten burcht: hij vroeg, en van den Graef
Bekwam hij hare hand.
De tweede sprak: ‘Ik heb gedroomd
Dat ridder Arnold, trouw
Aen woord en eed, ten burchte kwam,
En mij verzocht tot vrouw.’
Den eigen dag verscheen het ros
Van ridder Arnold, trouw
Aen woord en eed, en van den Graef
Bekwam hij die tot vrouw.
De derde sprak: ‘Ik heb gedroomd
Dat Jezus, nog een kind,
O vader, mij een lelie bood:
Hij wordt van mij bemind.’
| |
[pagina 94]
| |
‘Gezegend zijt ge, dochter lief;
Gezegend is de borst
Door u gezogen, jongste kind:
U mint der heemlen Vorst.
Steun uwes vaders ouderdom,
Gij, uitverkoren maegd;
Geliefde, die een kleed min blank
Dan uwe ziele draegt.’
*
En jaer bij jaer was weggestroomd:
De kuische maegd alleen
Bleef van die zusters alle drie
Het aerdsche dal betreên.
‘Zij steunde vaders ouderdom,
Tot hij, vol dank, ontsliep.
God zegen u!’ was 't laetste woord,
Toen hij, vol dank, ontsliep.
Voort leefde ze in godvruchtigheid,
Toen Jezus, nog een kind,
In droom haer weêr een lelie bood,
Gelijk men hier niet vindt -
Een lelie, geenen aerdschen storm
Of aerdschen worm ten prijs,
En rijk aen d' eeuwgen balsemgeur
Van 't eerste Paradijs.
| |
[pagina 95]
| |
Ze ontwaekte, en hield de lelie nog
In hare maegdenhand,
En leide ze op heur harte neêr,
In hemelliefde ontbrand.
Zij vond haer beide zusteren,
Nu ook in blank gewaed,
Voor hare sponde lachend staen,
Verhemeld van gelaet.
Een pelgrim zag een duiventrits,
Dat haer vertrek ontvloog,
Zoo wit als verschgevallen sneeuw,
En naer den hemel toog.
Een harer droeg een leliebloem
In heuren rooden bek;
Een wonderdadig licht ontschoot
De venster van 't vertrek.
Men trad er in; het geurde zoet;
En, door den dood gekust,
Lag daer de blankgedoste bruid
In goddelijke rust.
|
|