Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 101]

De verwachtende moeder.

Het is achten reeds geslagen,
't Zonneken ging al te bed:
Wij zijn in de korte dagen.
't Lampje glimt, en spot temet.

‘Cijsje, aen 't zingen sints het klaerde,
Fluit zijn vreugd ons niet meer toe.
Bij den schier gedoofden haerde
Ligt het hondje mat en moê.

Alles is zoo stil van binnen.
't Krekeltje zingt nog alleen
In de schouw, bij 't ronkend spinnen
Van ons poesje zoo te vreên.

Alles is zoo stil daer buiten,
Waer de Heere rust aen gaf.
't Maentje kijkt door kleine ruiten
In ons wijmen wiegjen af.

Ik verwachte hem met eenen,
Met zijn pijpje, uit liefdelust
Neêrgeleid voor onzen kleenen,
Nog eens hartelijk gekust.

[p. 102]

 

Slaep niet voor hij zijnen zegen

 

In dien avondkus u bied' -

 

Voor die zegen zij gestegen

 

In een dankblik... slaep toch niet!

 

 

 

Slaep niet... Ha!... een stap klotst nader.

 

Is 't de klopper, die bewoog?

 

't Is uw vader, 't is uw vader!

 

Lach nog eens, en sluit het oog!