Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 107]
| |
Sint Christoffel.aant.Offerus was een heiden,
Een reus in kracht en moed.
Het bevend aerdrijk dreunde
Op 't bonzen van zijn voet.
Hij diende een grooten koning
In 't weeldrig Chanaän,
En hoorde eens roemvol spreken,
Door een doorluchtig man,
Van een verheven koning,
Als 't hoofd van 't vorstendom.
Offerus was verdwenen,
En niemand wist waerom.
Hij diende, alleen voor de eere,
Met onverzwakte borst,
Met onverwonnen arrem,
Dien grootsten Christenvorst.
Eens vierde 't hof een feestmael:
De harpe zweeg er niet;
Zij repte van den Duivel
Toevallig in een lied.
Een kruis maekt zich de koning,
En schijnt zeer sterk ontsteld:
‘Gij maektet daer een teeken,
Zeide onze onthutste Held.
| |
[pagina 108]
| |
Ei, waerom, heere Koning?’
Deze aerzelde wat lang:
‘Indien gij 't niet wilt zeggen,
Dan ga ik mijnen gang.’
Hij fluisterde: ‘Dit teeken
Kan 's Duivels heerschappij
Verwinnen.’ - ‘Zoo! de Duivel
Is machtiger als gij?’
*
Offerus was verdwenen,
En reed en rotste voort,
Bij 't vallen van den avond,
Door doodlijk somber oord.
Bij 't maengeglim, dat treurig,
Gelijk een graflamp, scheen,
Ziet hij een zwerte bende,
Die in 't verschiet verdween,
En geeft zijn ros de sporen:
‘Sta!’ roept hij, en men staet.
Verschriklijk was de hoofdman
Met borstelig gelaet.
‘Wie zijt ge, Heer?’ - ‘De Duivel.’
‘Ik zocht naer u.’ - ‘Spreek vrij!’
‘Ik wil u trouwig dienen.’
‘Voeg u maer de andren bij.
| |
[pagina 109]
| |
Langs daer niet!’ gilt de hoofdman,
Die aen een driesprong kwam,
Waer hij, met rollende oogen,
Een houten kruis vernam.
‘Ei, waerom niet, heer Duivel?’
Deze aerzelde wat lang:
‘Indien gij 't niet wilt zeggen
Dan ga ik mijnen gang.’
Hij zuchtte: ‘Christus zoenkruis
Kan mijne heerschappij
Verwinnen.’ - ‘Zoo! de Christus
Is machtiger dan gij?’
*
Offerus was verdwenen.
Verdiepende zich stout
In de eindelooze kronkling
Van een ontwakend woud,
Kwam hij aen 't rieten kluisje
Van zekeren hermijt,
Die God den Heere dankte,
Om 't morgenlicht verblijd.
‘Eerwaerde vader, zeg mij,
Waer vind ik Christus?’ - ‘Zoon,
Op aerd, zijn voetschabelle, -
In 't hemelrijk, zijn troon;
| |
[pagina 110]
| |
“Alom!” - Eerwaerde vader,
Oprecht, 'k versta dit niet.’
‘Nooit diendet gij hem, zone,
Beklagenswaerde! ik zie 't.’
‘Hoe kan ik Christus dienen?’
‘Hoor: bid, en vast, en waek.’
‘'k Beken, hem zoo te dienen,
Neen, dat 's niet mijne zaek.’
‘Kom! ziet gij gindschen maelstroom?
Wie zich diens woelgen schoot
Dorst roekeloos vertrouwen,
Dronk daer een bittren dood.
Bouw daer een rieten kluisje,
En moet langs d' andren kant
Een reiziger gedragen,
Verleen uw broederhand!
Zoo zult ge ook Christus dienen.
Kind van een Liefdegod,
Zult ge eenmael bij hem rusten:
Want Liefde is 't hoofdgebod.’
*
Hij bouwde een rieten kluisje,
En trok een hoogen boom,
Als staf, zich uit den bodem,
Ter wading door den stroom.
| |
[pagina 111]
| |
Nauw steeg die tot zijn knieën,
Wen hij er eenen droeg,
En enkel voor belooning
't Woord ‘Eere aen Christus!’ vroeg.
Bij bulderenden nachtwind
Sliep eens de held; daer klaegt
Een arrem kindje buiten,
Dat de overtocht hem vraegt.
Hij springt van 't looverbedde,
En ziet dien Engel zoet,
En draegt hem op zijn schouders,
Al peilend, door den vloed.
Het water werd al woester,
Al zwaerder 't kind. Hij loeg,
En zeide: ‘Zie, 't is even
Of ik de wereld droeg.’
‘Gij draegt wel niet de wereld,
Maer hem, door wien 't al leeft;
Gij draegt hem, dien de wereld
Uit niet geschapen heeft.
Ik daelde voor u neder,
Die trouw mij zijt geweest.
'k Doop u in naem van Vader,
Van Zoon, en heilgen Geest.
Gij zijt niet meer Offerus,
Een heiden, maer Gods zoon.
Christophorus, o Christen,
Die naem blinke, u ter kroon.
| |
[pagina 112]
| |
'k Ben Christus: ten bewijze
Steek deez' uw staf in de aerd,
En de ochtend ziet hem groenen
Met weelderig geblaêrt.’
De onstuime golf bedaerde
Bij 't zaligmakend woord.
Niets woog meer zijnen schouderen,
Niets zag de brave voort.
Dan, met godvruchte handen
Stak hij zijn staf in de aerd;
En de ochtend zag hem groenen,
Met weelderig geblaêrt.
Nog zweeten en nog zwoegen
Bleef hij, trots weêr en wind;
Nog draven en nog slaven,
Bleef hij, als Christus kind.
Vermoeid, kwam de Oude rusten
Ter schaûw des stafs, in de aerd
Gestoken, en aen 't groenen
Met weelderig geblaêrt.
De Heiland daelde in 't ende
Op 's veegen looverspond,
En: ‘Rust nu in den hemel!’
Sprak hij met broedermond.
|
|