Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 128]
| |
Het doodhemdeken.aant.Het telde maer luttele jaren,
En leide al zijn hoofdje ter ruste,
Als, lachende nedergevaren,
De Dood het in sluimering kuste.
Het telde maer luttele jaren.
Dit kind was haer eenigste zoontje,
Het speelkameraedje van zusje.
Zijn hoofdeken kreeg nog een kroontje -
Zijn lijkje, nog meer dan een kusje.
Dit kind was haer eenigste zoontje.
Dit kind was zoo gul en zoo goedig,
Als de Engeltjes lief van daerboven.
De hartewond gaepte zoo bloedig
Der moeder, wie 't God wou ontrooven.
Dit kind was zoo gul en zoo goedig.
't Behield zijn bekorelijk lachje,
Hoe bleek en hoe killig versteven,
Het mondje, dat haer een goed dagje
Zoo dikwerve hadde gegeven.
't Behield zijn bekorelijk lachje.
| |
[pagina 129]
| |
De moeder, de onzalige, weende.
Haer leed werd gesust, noch bedrogen
Om 't kindje, dat God haer maer leende,
Ten hemel al wedergevlogen.
De moeder, de onzalige, weende.
*
Bij nachte zoo nat nog bekreten,
Zag zij 't, door haer tranen eens henen,
Aen 't voetënd der koetse gezeten,
En hield nog niet op van te weenen.
Bij nachte zoo nat nog bekreten.
Van angst was haer boezem benepen,
Wat liefde haer moed ook verwekte.
Een schim had zij enkel gegrepen,
Die de armen ten kindeken strekte.
Van angst was haer boezem benepen.
‘Ach, moederken, sprak het zoo teeder,
Ik kome u ten trooste vermanen.
Gij weent niet, of 't valt op mij neder:
Mijn hemdjen is nat van uw tranen.
Ach, moederken, sprak het zoo teeder.
Laet rustig mij slapen, o waerde,
Als eens op uw schoot zoo gelukkig.
Mijn koetsken waer' zacht onder de aerde;
Nu valt mij uw wanhoop zoo drukkig.
Laet zachtjes mij slapen, o waerde.’
| |
[pagina 130]
| |
Ze omhelsde zijn minnende zusje,
En sprak van d' ontslapenen broeder.
Een zucht vergezelde het kusje;
Toch weende niet de arreme moeder.
Ze omhelsde zijn minnende zusje.
De moeder herzag eens den kleene,
Terwijl ze des nachts lag te denken.
Opdat hij een kusje verleene,
Scheen 't Engeltje lief haer te wenken.
De moeder herzag eens den kleene.
Nog pronkte met geestigen lachje,
Als eens in zijn vluchtige leven,
Het mondje, dat haer een goed dagje
Zoo menigmael hadde gegeven.
Nog pronkte 't met geestigen lachje.
‘Ik ruste nu, zeide 't, o waerde,
Als eens op uw schoot zoo gelukkig.
Mijn koetsken is zacht onder de aerde.
Mij valt er geen traen meer zoo drukkig.
Ik ruste nu zeide 't, o waerde!’
|
|