Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 186]
| |
Sint Pieter met de Geit.aant.‘'t Gaet slecht, o Meester, in de wereld:
De menschenvriend
Wordt overslijkt; en overpereld,
Wie 't minst verdient.
De goeden drinken hunne tranen,
Gestort vol pijn.
De boozen lachen om 't vermanen,
En drinken wijn.’
‘Hoe lange, Pieter, zal hij duren,
Die zegeprael?
De donder zal weldra ontvuren,
Die 't leed betael',
Aen de onschuld onbesuisd bedreven.’
‘Heer, dat is waer,
Doch hoogstgelukkig ziet men leven
Die helsche schaer.
O, mocht ik eens den teugel mennen
Van dit heelal,
Men zou mijn stelsel spoedig kennen
In elk geval.’
‘Gij meent het goed, maer denkt vermetel.
Ontstijg het stof,
En, Pieter lief, beklim den zetel
Van 't sterrenhof.
| |
[pagina 187]
| |
Den staf van mijnes Vaders staten
Wil hij voor gansch
Een dag u, Wijsgeer, overlaten:
Wat eereglans!
Nu, laet den wereldbol eens draeien
Op uwen duim.
Laet zachtjes reegnen, koeltjes waeien,
Naer lust en luim;
Maer wees niet sterk voor 't stormenkletteren:
Geen torengloed!
Wil boozen aenstonds niet verpletteren;
Wees gul en goed.
Den opperrechte ontrukt men 't wapen
Door éénen traen.’
‘Ja, ja! ik weet hoe 't is geschapen;
Laet mij begaen.’
*
De zonne rees: daer stond de goede
Apostel klaer,
Zoo luisterscherp als fier te moede.
Wat hoort hij daer?
‘Ik slaef en draef, ik zweet en zwoege,
Bij dag en nacht.
Heer, dat mijn offer u genoege...
Houdt gij de wacht,
Bevrucht gij 't werk van mijne handen:
Wie arbeidt, bidt.
'k Ben weduw, met drie liefdepanden;
Schut ons bezit.
| |
[pagina 188]
| |
Uw vaderhand wil ons bewaren,
En onze geit!’
Zoo bad een vrouw, al grijs van hairen.
Met eenen leidt
Zij weidevaert, om 't groen te scheeren,
Haer dartlen schat,
En spoedt zich om naer huis te keeren,
Al sleep' ze wat.
*
‘'t Is tijd, waek op, o Scepterdrager,
Sprak onze Heer.
Bescherm de weduw!’ De oude klager
Stond in de weer.
Hij ziet het beestje, licht van zooltjes,
De weide ontvlucht,
En stuift het na, vol cabriooltjes,
In vreemde lucht.
't Viervoetig fieltje hipte en huppelde
Berg op, berg af,
En 't zweet des Albeheerschers druppelde
Zoo sterk en straf.
't Was zonder handschoen niet te vatten,
Het grillig beest,
Voldoende om Pieter af te matten,
Den grooten geest.
‘Help, Heere! riep hij, en de zonne
Week al in 't West.
Dat me uw genâ wat ruste jonne!
O, 't is de pest,
| |
[pagina 189]
| |
Zoo achter dit gespuis te draven,
Door 't gloeiend zand,
Blootvoets; 'k zag liever mij verslaven
In ijzren band.’
*
Toen sprak de Meester tot den Heilige,
In diep verdriet:
‘De Heer, schoon hij heel de aerd beveilige,
Vergeet u niet.’
Een Engel daelde, en met zijn vlerken
Verkoelde zacht
Het hoofd, dat over 's Heeren werken
Nu wijzer dacht.
‘Vergifnis, riep hij, Alvermogen!
Diep neêrgebukt.
Gij hebt het floers van voor mijn oogen
Gansch weggerukt.
Omhoog, omlaeg, wilde ik 't al klaren,
En bracht, voorwaer!
't Met dezen springer te bewaren
Niet al te klaer.
Ik trekke 't zeil in mijner wenschen,
Verschriklijk-dol:
Want menschen blijven altijd menschen,
Bij welke rol.’
|
|