Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 218]
| |
De les van onz' lieven Heer.aant.Ter tijde, toen onz' lieve Heer
Nog wandelde op der eerde,
En door zijn wijze en reine leer
Het blinde volk bekeerde,
Was Sinte Jan zijn lieveling,
Maer Sinte Piet zijn makker;
Deez' volgde, waer de Meester ging,
Door stad, en dorp, en akker.
Eens lag op hunne bane daer,
In 't stuivend zand verloren,
't Hoefijzer, groot en zwert en zwaer,
Dat Piet niet kon bekoren.
Onz' lieve Heer boog needrig neêr,
En raepte 't op zorgvuldig.
‘Was dit wel rapenswaerd, o Heer?’
Vraegt de andere ongeduldig.
Geen antwoord, dat de Meester biedt.
De Sant, daerom niet wijzer,
Verstond dit sprekend zwijgen niet,
En lachte met dat ijzer.
*
| |
[pagina 219]
| |
Zij traden voort: de zon stak fel.
Geen palm verspreidde lommer,
Geen water borrelde uit een wel;
De dorst gaf Pieter kommer.
Van pas kwam daer een maegdelijn,
Die krieken, als haer wangen
Zoo frisch, droeg in een mandekijn,
Aen hare zij' gehangen.
De Meester groet ze gul te moê,
Verklaert haer zijn verlangen;
En, lachend, reikt ze krieken toe,
Zoo frisch als hare wangen.
De schimmel van heur vader had
Zoo 'n ijzer juist verloren,
En 't nietig ding waer' vast een schat,
Om vader te bekoren.
Zij traden voort: een kriekje viel;
De makker bukte neder,
En raepte 't op. Een tweede viel;
De makker bukte weder.
Een kriekje viel tot veertigmael,
Langs bergen ende dalen,
Bij sterken middag-zonnestrael;
Hij bukte veertigmalen.
| |
[pagina 220]
| |
De zonne zonk in 't Westen neêr.
Nu, aedmend bang en banger,
Riep Piet: ‘Goed Meester, lieve Heer,
Genade! ik kan niet langer.’
En Jezus: ‘Gij, die u vergaept
Aen krieken, woudt niet bukken
Voor 't ijzren stuk, dat, blij geraept,
Mijn vragen dede lukken.
Gij bukte voor dit ooft, goedmoeds,
Niet min dan veertig keeren.
Hoor, Pieter lief: er is wat goeds
Uit dit geval te leeren.
Niet zelden wordt terug betracht,
Wat los werd daergelaten.
Wat gij des morgens hebt veracht,
Kan u dien dag nog baten.’
|
|