Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 243]
| |
Het verlorene kind.aant.Wanhopig huilden ze allen: ‘God! ontfermen!’
En torschten 't kroost, gesloten aen heur hart.
De vaders wapenden in haest hunne armen,
En snelden voort ter wraek, in dolle smart.
Onzaelge vrouw! met losgerukte hairen,
Haer woon ontstoven, ziet ze een vrouwenrei,
Als spooken, bij weergalmend schor geschrei,
Door 't landschap aeklig waren.
‘Mijn kind... o God, 'k ontving het uit uw handen;
Gij redde ons ook in dien ontzetbren stond.
Red weder, of verleen mij de ingewanden
Van 't ongediert, dat mijnen schat verslond,
Tot graf. Haer wrekers, 't bosch diep-ingevlogen,
Snelt ze achterna. Thans heeft zij leeuwenmoed;
De wanhoop bliksemt haer, gelijk verwoed,
Uit woestontsloten oogen.
Daer rijst een eik, aen ramp en godvrucht heilig.
Maria, met haer kindeken op d' arm,
Staet onder 't looverwelf, voor stormen veilig.
De kinderlooze smeekt ook hier om scherm.
| |
[pagina 244]
| |
Nog groent het kransje, door haer kind gehangen
Op d' eersten Mei aen dien eerwaerden boom.
En nu vloeit hier vergeefs een tranenstroom
Op haer verbleekte wangen!
Hier speelde om haer, op 't mollig mosch gelegen,
Haer lieveling, diens Jezukens volwaerd.
Hier lachte haer een liefdehemel tegen
Uit de oogjes van dit Engelken der aerd;
Zij denkt het na, onzinnig, de arme vrouwe:
‘Maria, kom! ontwaer ook, wat het is
Dat men zijn kind, zijn eenig alles, miss';
Ervaer nog eens dien rouwe!’
Ze ontrukt den kleene ook aen Maria's armen,
En, schreiend, beeft ze langs een bloedspoor voort,
‘Mijn kind!... waer is mijn kind! mijn kind!... ontfermen!’
Ontfermen! wedergalmt het somber oord.
Een kreet van volkswraek dondert: al hare aderen
Zijn stijf gespannen; 't ondier in 't verschiet
Vlucht henen, nagezet, en God! zij ziet
Heur kindeken haer naderen.
't Roept: ‘Moeder!’ uit, zijn kleedje alleen in stukken,
En zonder wonde of bloedstriem voortgesleurd
Door 't wangedrocht!... O goddelijk verrukken!
‘Maria, dank! gij hebt als ik getreurd.’
Zij zegt, met immerforschig boezemkloppen,
Kust haren schat met immerbleeken mond,
En haren blik, die dankbaerheid verkondt,
Ontvloeien heldre droppen.
| |
[pagina 245]
| |
En met haer kind, stapt ze op gezwinde voeten
Ten eikeboom, aenschouwt Maria teêr,
En stelt, vol wellust, onder 't liefdrijkst groeten,
Op haren arm den kleenen Jezus weêr.
't Geredde kind bidt, nevens haer gebogen;
Het roept, terwijl 't al lachend op haer ziet:
‘Ik ben bij u, o Moeder: ween zoo niet!’
En droogt haer weenende oogen.
|
|