Nazomer

[p. 1]

Nazomer.
Aen Sophia.

Nazomer is 't: nog tiert het groen,
Wat bloemen rondom ons verslensten,
En vriendlik biedt ons dit saisoen
Den schat, dien we in den zomer wenschten:
Een' dag, door zachte zon gestoofd,
Van werk en wandeling doorweven;
Een' kleenen bogaert, die, vol leven,
Noch vogellied ontbeert, noch ooft;

[p. 2]

 

De azuren druif, de gouden peer

 

Tot lust verlokkend allerwegen;

 

Een schure, door den arbeid weêr

 

Ontsloten voor een nieuwen zegen;

 

Den middag koel, den avond frisch;

 

De maen, aen effen kim ontsproten,

 

En 't dankgebed, aen 't hart ontschoten

 

By de aengeslopen duisternis.

 

 

 

Is niet dit jaergetijde 't beeld

 

Des levens, rijk aen vreugd en vrede,

 

Dat, door 't herdenken nog gestreeld,

 

Den herfst ziet naedren schreê voor schrede; -

 

Dat blij gezaeid heeft en gezwoegd,

 

En moedig voortwerkt op den akker,

 

En, ook na lange jaren wakker,

 

Zijn rustig erfgebied beploegt?

 

 

 

Gij kent mijn streven, waerde vrouw:

 

Mijn zomerzonnen zijn verdwenen,

 

Maer aen den arbeid blijf ik trouw,

 

En stil geluk bloeit om ons henen.

 

Mijn dag is kalm, mijn avond schoon,

 

En, van ons huisgezin omgeven,

 

Vervloeit ons beiden 't lieve leven

 

Niet zonder huwliks-bloemenkroon.

 

 

[p. 3]

 

De kommer kwelt ons leger niet;

 

En als het licht aen de Oosterkimmen

 

Ons opwekt, mag, bij 't bogaertlied,

 

Ons dankgebed eenstemmig klimmen.

 

Dan kussen wij en zeegnen 't kroost,

 

Dat ons de Algoede wilde geven,

 

Waer onze jeugd in mag herleven,

 

Waer onze kindsheid in herbloost.

 

 

 

Hoe schoon blinkt heden uwe feest!

 

Ja, deze dag is een dier dagen,

 

Die koestrend blijft voor hart en geest:

 

Het uer der huisvreugd heeft geslagen.

 

Herdenk, wat zegen 't heeft gebaerd,

 

Als u des levens winter nadert;

 

En zie ons allen nog vergaderd

 

Rondom aertsvaderliken haerd!