|
| |
| |
| |
Ver van het stadsgebruis.
I.
Ver van het stadsgebruis,
Te midden van 't gebloemte, omtrent des Heeren tempel,
Ligt daer het menschenpuin, waer hooger hand haer stempel
Op afdrukte, aen de voeten van een kruis.
Zie, met bebloosden wangen,
Frisch over 't doodshoofd hangen,
Zij maent ook, nog bepeereld
Met droppeltjens, de weereld:
‘Staer op mijn troon mij aen!
Gij vindt, waer 'k stond te gloren,
Het schoonst is lichtst vergaen.’
O sterflik overschot van een onsterflik wezen,
O schedel van een mensch, mijn oud natuergenoot,
Waerom zoude ik u vreezen?
Wellicht verheven door zijn geest, zoo goed als groot,
Ontfing hij eens van God de gaef, om diep te lezen
In de aertsgeheimenis van leven en van dood.
| |
| |
En zou dat machtig brein, waer 't misdrijf moest voor bukken,
Dat de aerde door zijn woord schiep tot een heiligdom, -
Dat, biddend, in het diepst der heemlen zalig klom, -
Dat de onschuld troostte, en haer daerheen ook mocht verrukken,
Verknaegd zijn door een worm?... Godsloochning, zwijg; verstom!
O heilig hoofd, u is uw lokkenkrans ontzonken;
Uw tong, der ziele een tolk, verdween;
Maer hooger kroon en schoon wierd u van God geschonken,
En dat vergaet niet, dat alleen.
Laet vrij de zichtbre weereld liegen;
Laet haer, wat gloriester verschiet',
Ons blindgeschitterd oog bedriegen,
't Onzichtbre alleen bedriegt ons niet.
| |
II.
Hoe wonderlik ontsloot en sloot des Heeren vinger
Eens dat gezicht!.... Het heeft begoocheld of verkwikt,
Gespot met elken dwinger,
Of door zijn torenstrael de deugd een poos verschrikt...
Doch mooglik lonkten uit dien oogen
Lust, en verleiding, en verderf.
De scepter week voor hun vermogen,
En toch die schitterende logen
Zweeg, dood bij 't onverbidlik: ‘Sterf!’
Wie raedt een vroegren stand, als 't graf ons houdt gekluisterd?
Uwe aerdsche kroon, de kroon der menscheid, viel. Ontluisterd
Is elke peerel, die daerin te prijken stond.
Uwe echte of valsche glans en gloed bezweek, verduisterd
In d'opgespleten moedergrond.
| |
| |
Scheelt hier de laegste slaef van grooten Alexander?
Verscheiden was hun lot, maer hunne ziel was éen.
Geen enkel brein gelijkt elkander,
't Zich zelf bewuste hart is elken mensch gemeen.
Uw aenblik koestert, of doet beven:
Verkwikking bij een graf, verschrikking bij een schat.
Wat lessen kunt ge, o doodshoofd, geven,
Als godlik kommentaer op 't Evangelieblad!
Hoe meenge Magdaleen verstond, bij 't handenvouwen,
De stem, u door den dood voor 't harte niet ontroofd,
En hief zich uit heur val, gezuiverd door 't berouwen,
Dat in een traen Gods bliksem dooft!
Gij, dien nog 's Heeren hand bewaerde,
Tot ge ook in stof vergaet, in naemloos stof, in niet,
Gij zijt de meester, ja, wien of ge ook siddring baerde,
Die hooger weereld mij verklaerde,
Als ik, van op een graf, den hemel tegenschiet'.
| |
III.
Maer hoor 't weêrgalmend brons op gindschen toren spreken!
Wij tellen de uren slechts nadat zij ons ontweken, -
Hoe plechtig is die toon, gelijk uit hooger wooning
Gedaeld!.... Een uer voorbij, een stap weêr tot den koning
Der eeuwen nader. Mensch, grijp moed: kort is de strijd,
|
|
Auteursrechtvrij