|
| |
| |
| |
| |
II.
Hy zwygt. De Twist lacht met afgrysbren lach.
Ze ontsluit haer drakenvleugelen; de dag
Vreest by haer vlugt te kyken uit de kim.
Zy vliegt, verbergt haer yslyk tandgegrim,
En nadert tot het eiken ledekant,
Dat op vier zuilen naer gothieken trant
Zich heft, en waer, met de oogen zachtgeloken,
B....... rust, in mollig dons gedoken.
Door d'arbeid zelv' in zoeten slaep gekust,
Geniet de man eene afgesmeekte rust.
Hy sloot de scherpziende oogen, moê en mat
Door 't nazien van 't geprente duizendst blad
Der Spraekkunst, nu ten derde mael herkneed.
Op 's Meesters kruin, met lauwerloof omkleed,
Ziet men den Slaep zyn zwarte wieken breiden,
En 't mankop, even mild als Bellens, spreiden.
| |
| |
Nog wentelde de nachtkar zwygend voort,
En bly vloog de uil, tot stoutheid aengespoord;
De droomen fladderden in hut en zael:
De kleinste theoloog wordt kardinael;
De schoolmonarch stygt, als academist,
Op Brussels eergestoelt. De maegre Twist,
Die haer vernuft tot schaden heeft vergaderd,
Berst los, het bed des Meesters toegenaderd.
‘Gy slaept! gy slaept, o Aristarch der tael,
O Brutus van de Spelling, die het stael
Vervangt door de oude palmenhouten plak.
Is 't niet uw hand, die stout de kluister brak,
Waerin Deroches eens de Spelling klonk?
Mist thans uw borst één vaderlandsche vonk?
Ten kamp!.... men wil ons weder verbataven,
En Hollands tael past enkel Vlaemschen slaven!’
Nu schiet de Twist een woesten oogstrael uit,
En zwaeit de toorts, die knapt als zwavelkruid.
De groote man, die 't heldenwoord vernam,
Ontgloeit in 't hart van vaderlandschen gram,
Tast naer de plak, die aen zyn zyde lag,
Heft ze, in zyn droom, vol meesterlyk ontzag,
En zwiert ze rond, met toegenepen vingeren,
Zoo vreeslyk als Jupyn by 't bliksemslingeren!
| |
| |
‘'k Zweer, spreekt hy, by deez' strengen Meesterstaf,
Dien 't voorgeslacht my in de handen gaf,
Dat ik de tael, gelyk een Brutus, zal
Beschermen voor zoo 'n vreeslyk ongeval.
Zoo waer dit palmhout nimmermeer herbloeit,
Blyft Siegenbeek voortaen door my verfoeid.’
De staf vliegt; aerd en hemel schynt te kraken
Van 't forsch gesmak: de schok doet hem ontwaken.
Nog zoekt zyn oog, bedwelmd van 't Oosterlicht,
Naer 't wonderlyk verheven droomgezicht,
En roept vergeefs, met toegenepen oog,
Het weêr; 't is heen. En aen d'azuren boog
Blinkt de eeuwge vlammenbol; het aerdryk lacht,
De vogel zingt; maer, blind voor al die pracht
Van dag en dauw op boom en kruid en heester,
Doof voor 't gefluit der vinken, zwygt de Meester.
Lang rust het peinzend voorhoofd in zyn hand;
Op eens ontwaekt, geschokt, in drift ontbrand:
‘Ik brak Desroches stelsel af voorheen,
Voor hem hergroen' de palm: hy heersche alleen!
Zyn Spraekkunst, schoon wat minder zwaer en goed
Dan die ik schreef, met onafmatbren moed,
Herstyg' ten troon! Welaen, ik wil het zoeken,
Tot ik het vind, dit meesterstuk der boeken!
| |
| |
‘O Thourouts bosch, bevoorregt door natuer,
Spring op van vreugd in dit gezegend uer.
Juich! schud uw kruin, en bied uwe eikenblaên
's Lands wrekers weêr tot eerekransen aen.
Ginds, onder 't welf, dat zich zoo koelend rondt,
Bekrachtigde de School het Taelverbond!
Van Thourouts Unie zullen later dagen,
Naest de Unie van de zestiende eeuw, gewagen!’
|
|
Auteursrechtvrij