De spellingsoorlog

VII.

De Meester, die elks borst in oorlogsvuer ziet blaken,

Spreekt, met verzwaerde stem en meer ontgloeide kaken:
‘O schittrende eeuw, toen, in een zielverheffend woud,
Civilis 't volk, te lang gehoond door Rome, ook stout
Te zamen riep, en daer, met opgeheven handen,
Die hongerden naer 't bloed van vuige dwingelanden,
Den eed herhalen deed: “De Bat sterft, of is vry!”
De Batavier ging voor; spitsbroeders, volgen wy!

[p. 28]

 

Dat de onverslaefbre Belg den zelfden eed doe dreunen!

 

'k Zal een Civilis zyn, gy zult my ondersteunen.

 

Zweert Hollands Spelling af, gy, die om Belgie bloost,

 

En moet gy sneven, sneeft, den heldendood getroost:

 

't Is zoet en heerlyk voor het vaderland te vallen!’

 

- Wy zweeren't!’ dondren ze uit, met wedergalmend schallen.

 

Hun ryst het hair te berge, als d'ever by zyn wrok -

 

Het huivrend hair, ten minste elke aengekochte lok,

 

Waermede kunst natuer weet geestig te vervangen,

 

Beweegt zich!.... heldenblos bepurpert hunne wangen.

 

De Meester juicht hun toe met oog en hand, en zegt:

 

‘Het geldt ons volksbestaan, de Vryheid, 't heiligst regt!

 

Men moet, zelfs in zyn hol, het wangedrocht bekampen

 

Der Taelcommissie! ja, daer wreekt men best ons rampen.

 

Desroches! zy de leus; welaen, naer Brussel voort!’

 

Men schreeuwt, en elk herhaelt, met schaetrende echoos: Voort!

 

Zoo kwaemt ge, o Regulus, slechts voor een dag ontsloten

 

Uit 's vyands kerkerband, tot uwe stadgenooten

 

Terug met fieren stap, en groette 't vaderland

 

Met altyd vrye borst, in Roomschen trots ontbrand.

 

Uw mannenstemme dreunde op 't Kapitool; die donder

 

Voorspelde wraek; ze ontstak in ieder hart den tonder

 

Der vryheidzucht, die in uw dappere oogen blonk.

 

Ras straelde uit ieders blik dezelfde torenvonk.

 

Uw uitgestoken arm wees op Jupyn; gewroken

 

Scheent gy reeds door dien god, en, de armen uitgestoken,

 

Riept ge uit tot Romes volk en vaedren: ‘Naer Karthaeg!’

 

En 't vrye Kapitool weêrgalmde; ‘Naer Karthaeg!’