|
| |
V.
Het uer is daer, bestemd ter oordeelvelling
Der langbetwiste en dobberende Spelling.
Partyen zyn verzameld, ry aen ry.
De goede Smaek, die tusschen Poëzy
En Kunsttael zit, heeft, volgens hun verlangen,
Aen een pilaer zyn weegschael reeds gehangen.
Doch, wie beschryft nauwkeurig ieder boek,
Dien 't Taeläreopaeg, na onderzoek,
| |
| |
De gouden schael des Smaeks wou waerdig keuren?
Uit schriften zelfs van meer dan een poëet,
Die miniatuert of maelt met stoute kleuren,
Dorst Borremans meer dan een blaedje scheuren,
Ofschoon het niet met de echte Spelling streed.
O arme Bellens, zing vry uit den treuren,
Het baette u niet by dien gestrengen doem!
Toch bood hem soms de Poëzy een bloem
Van onzen grond, en ryk aen Oostergeuren.
De Kunsttael, fier op onzer vaedren roem,
Reikte ook bywyl een vrucht vol sap en leven,
By 't onrym, vol vernuft en kracht geschreven.
B....... was veel min verlegen, om
Zyn oogst te doen: 't werd alles wellekom
Gegroet; een onoptelbre boekendrom!
In de andre schael smyt hy, met stoute handen,
Grammaticas, in kalverlederbanden -
Grammaticas, zoo zwaer als een missael,
Tropheën voor der Spelling zegeprael,
Vernuftige romans der Moedertael -
Grammaticas, gemaekt by volle manden,
Door hem en B.., en ik en weet niet wie,
Ten blyke van een meesterlyk genie,
Doch onverkocht. Om een der strenge schalen
Ten hunnen voordeel spoedig te doen dalen,
Door herdruk van J. Thys en Compagnie,
Gaet men van achter menig' schoolbank halen
Het Palmenhof, reeds dertigmael herlikt,
| |
| |
Naest de Vier Uyterste, wel waerd gewikt,
Den Spiegel van de Jeugd, op nieuw verkwikt,
De Zielentroost, nog in zyn parkement,
Het Masker van de Wereld, lief en jent,
't Oudvadersboek van zeker jong student,
De Pedagoog, een Christlyk recensent.
En by die reeks van gryze meesterstukken
Voegt men, om ongetwyfeld te gelukken,
Den Standaert van Westvlaendren, nauw gekend,
Den Vaderlander, de Gazet van Gent,
En zyn Merkuer, die boven de aerd niet rent,
Den Vlaming meê, die niet veel hooger dryft,
En somtyds Fransch met Vlaemsche woorden schryft,
Den Cathechismus, vrucht van Mechlens wallen,
Der Overleednen Troost, niet om te mallen,
Snoecks Almanach gedrukt by duizendtallen,
En Moyal hier 't doelmatigste van allen!
B....... beeft, van hoop byna beroofd.
Zyn voorraed dunt; de kans blyft hem ongunstig,
B.. huivert, als V.. L.., die Themis, kunstig,
Naest god Apol, te zingen reeds belooft,
Omvlecht de lauwerkroon des Meesters hoofd.
Hy ziet den val hem door de Goôn beschoren,
Daelt er geen neêr tot hulp uit de opperkooren!
B....... grypt, met opgewekten zin,
Naer 't laetste werk, dat hem nog kan beschermen,
En werpt de waeg, by 't zwenken harer armen,
Een plomp gewigt, den waeren Belg, plots in.
| |
| |
Helaes, als had ze een pluimtje slechts ontvangen,
Keert die verraedster des al niet te min
Tot d'ouden stand, en blyft oneffen hangen.
O spyt! o smart! o jammer yzerzwaer!
't Kroost van zyn brein verwrikt niet d'evenaer:
‘Valsch, reept hy uit, met bleekverschoten wangen;
Valsch als een kat: de Natie spreke! onz' schaer
Moet van heur wil alleen de wet erlangen.
Het volk alleen spreekt regt: 't is zonneklaer!’
Hy zwygt, en 't hart kan niet den hoon verzwelgen
Hem toegebragt in dierbre lettertelgen.
Zoo treurt de nachtegael in 't popelloof
Om 't kroost, dat de akkerman, voor deernis doof,
Bespiedde, en nog gansch pluimloos dorst ontscheuren
Aen 't nest; den heelen nacht door blyft hy treuren,
Breekt op een tak in sombre toonen los,
En vult er meê het wedergalmend bosch.
|
|
Auteursrechtvrij