De spellingsoorlog

[p. 62]

aant.

VII.

B....... vindt dien halven lierzang duister.

Verveeld door 't schildren van die frissche streek,
Voelt hy de borst in 't minst er niet by zwellen,
Ja, houdt het slot voor Capucynenpreêk.
Hy blyft den inkt voor al den nektar stellen,
Zoo gul geroemd door onzen Duvillers,
Die Pindus zelv' in kelder wenscht herschapen
Te zien, en zich, als Flaccus, durft vergapen
Aen goeden wyn, en soms aen een goed vers.
De Distinguist wil duer hem dit betalen:
‘Wel, roept hy uit, dat 's alles fantazy,
Wanlogica en poëtastery.
Een polderkoorts moge al die droomers halen
Met hunnen wyn en Zeeuwsche nachtegalen!
Aen schilder en poëet staet alles vry.
Zal dan de lier, die Cats wil doen herleven,
't Schoolvorstendom, naer dichterlyken gril,
Die alles ziet uit bovenaerdschen bril,
Naer willekeur stoutweg de lesse geven?
'k Herhael 't, de Spelling buig' voor d'opperwil

[p. 63]

 

Der Natie, die haer regten heeft hernomen,

 

En die geen wyn, maer heldenbloed deed stroomen.

 

Weg met de schriften van den Batavier!

 

Zelfstandigheid van Spelling make ons fier.

 

Den waeren Belg zal steeds voor 't Hollandsch schroomen!’

 

V.. L.., die eens de plaetse heeft vertaeld,

 

Uit Flaccus oneerbiedig aengehaeld,

 

Zou gaerne 't woord des Meesters tegenspreken,

 

Op maet en rym, dat zoetjes zegepraelt,

 

Maer laet de warme onvoorbereiding steken,

 

Uit vrees dat rym en rede falen mogt,

 

En 't Negental, zoo dikwyls reeds aenzocht,

 

Ten bystand hem niet meerder toe zou snellen,

 

Dan Phebus, vader van Parnassus wellen,

 

Die eeuwig jong - opzigtlyk 't gouden hair,

 

Dat hem bekroont - zich sinds drie duizend jaer,

 

Als een goed duivel, immer voort ziet kwellen.