De spellingsoorlog

IX.

Daer waggelt plots de sidderende grond.

Een dof gerommel groeit van stond tot stond
In 's aerdryks buik, als 't grommen van de wolven
In 't diepst van 't bosch. En, in den nacht bedolven,
Die nedervalt, grypt met verbleekten mond,
Naer stut en steun eenieder tastend rond.
V.. L.. schiet tot Apol een korte bede.
Een lichtpunt daegt, verbreed van lieverlede.

[p. 66]

 

Daer ryst een schim, en elk gevoelt een schok;

 

Een doctormuts versiert de zilvren lok;

 

Een zwarte tabbert ziet men golvend dalen

 

In plooijen. Zacht omvloeid van hemelstralen,

 

Staet daer een beeld, en, als een hronzen klok,

 

Met glazen stem, zoo zuiver rolt hen nader

 

Het heldenvers van d'ouden Dichtervader.

 

 

 

O Belgen, smyt geen slyk op 't eens bewierookt graf!

 

De ondankbre smeedt zich zelv' de vreesselykste straf.

 

De liefde tot de Tael wekt eens een gramme veder!

 

Daer ploft hem de yzren vuist der schande in d'afgrond neder

 

Van de vergetelheid. Hy sterft, en sterft geheel!

 

Geen enkle wandelaer vraegt, met beklemde keel,

 

Naer de asch des basterds die der vaedren asch niet eerde,

 

Die wat hy zelf niet wist, aen andren trotsig leerde.

 

't Is meer dan tyd, dat gy, als ik in 't werk vergrysd,

 

By Hollands Taelzon, uit uw diepen doodslaep ryst!

 

Vereent uw krachten liefst; zweert op der vaedren graven,

 

Dat gy der vaedren tael, als zy, des noods, zult staven,

 

Beschermen zult in haer dit regt, u door natuer,

 

Door God vergund, ten roer van 't volk- en Staetsbestuer!

 

Bebouw als ik die Tael, bestormd door 's vyands listen.

 

Buigt, waer onzydigheid en waerheidzucht beslisten.

 

De kreet der tweedragt, die tot in myn ruststeê boort,

 

Bezwyk' voor reednaerstael en bardenharpakkoord!

 

Ach, moest dan Brugge, my ten buer, zoo hevig woelen?

 

Kon de aenblik op myn koets dan niet dien wrok verkoelen?

[p. 67]

 

O gy, in beter eeuw dan de arme leek geteeld,

 

Myn vrienden, 'k vraeg geen marmren graf, geen bronzen beeld;

 

Toont, toont u Maerlants kroost, dat Tael en waerheid huldigt:

 

Ziet daer, wat offer gy myn schimme zyt verschuldigd!

 

 

 

Hy zegt: de glans verflauwt, de schim verdwynt.

 

Een hemelharp verheft haer zachte toonen,

 

Wier murmeling, gelyk een zucht, verdwynt;

 

En 't is, of reiner daglicht de aerd beschynt.

 

Een zoet gevoel begeestert Maerlants zonen.