Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 186]

Neen.

Kom, deel in onzen strijd, deel in ons overwinnen:

Een Nederlander kan slechts Nederland beminnen.

loots, de verlossing van Nederland.

Zy spraken: ‘Ja, laet ons hun boeien smeden.

Ontbelgen wy het nederduitsche volk.

Laet ons zijn tael, als een slavin, vertreden;

Dat smaed en list die noordstar overwolk'!

't Zal vroeg of laet voor 't groot Parijs wêer kruipen.

Het belgisch volk besta van naem alleen!

Verfransching moet in merg en beendren sluipen;

't Zy heel verfranscht! ‘Maer 't bardenchoor sprak: Neen!

Neen, neen! herhaelde elk vaderlandsche boezem;

Ik blijf een Belg, gelijk de Heer my schiep.

Weg, fransche kelk, met uw vergifte droesem!

Stort om, verzink tot in des afgronds diep!

Hoe zouden wy het vaderland, als slaven,

Verzaken, wy, roemruchtig vrygestreên?

By Gode, neen!’ - En de echo uwer graven,

O Waterloo, herhaelde plechtig: Neen!

[p. 187]

 

Toen spande 't choor der barden hooger lieren,

 

En zong de ziel der Belgen vreugdevol;

 

Toen bleef hun vlag daer onvernederd zwieren,

 

En 't bastertkroost verbeet zich 't harte dol.

 

Toen zag de Almachte op Belgies zonen neder,

 

En uit dien blik vloot zegening daer heen.

 

Toen dreunde 't woord uit duizend monden weder:

 

Geen aterling verfranscht ons immer, neen!