|
| |
| |
| |
Mengelingen.
Ja, Vaderland! geheiligde aerde,
Waer, als de mensch het licht ontving,
Zijn moeder dankbre tranen paerde
Met 's vaders dankbre zegening;
Ja, Vaderland! uw liefdevonken
Doorgloeien elk rechtschapen hart;
Gy schenkt, ook zelfs in 't stof gezonken,
Een roem die graf en eeuwen tart.
l. d'hulster, het Vaderland.
| |
| |
| |
| |
Waerom ik zinge.
Moog vrij dan 't kroost mijn lied niet roemen,
't Bestrooide hier mijn pad met bloemen,
En zonde mijnen levensdag.
boxman, aan de Kruisbroeders van Kortryk.
Waerom ik zing? vraegt gy: vraeg, waerom nachtegalen
De stem verheffen in het doove boomgewelf;
Waerom het beekjen zuist en zucht in 't eenzaem dwalen:
Ik ook zing voor my-zelv'.
Wat geeft my dom gekwaek van wankroost der moerassen?
Wat, dat de onmachtige by voorkeur 't onrijm viert?
Ik ben zijn lof en blaem ver boven 't hoofd gewassen,
Al blijv' mijn kruin ongelaurierd.
Ja, 't lust me, voor my-zelv' In Neêrlands tael te zingen,
Al winn' de fransche lier licht weelger eergebloemt'.
Daer - daerom ben ik een van die verstootelingen,
Dien Belgies fransch publiek niet noemt.
Het volk!... een afgod steeds, het hoofd uit goud gedreven,
Van marmer 't midden, en van klei de brooze voet....
Waerom dien afgod zulk een wierookwalm gegeven?
Een godheid spreekt in uw gemoed!
| |
| |
En 't oordeel van dit volk?... Al waren 't echte Belgen,
Hunne uitspraek geldt my min dan die van eigen hart.
Mijn zucht voor Poëzy kan niets op aerd' verdelgen:
'k Ben mensch, ben ik geen bard!
Wen ik de blanke maen op de ingeslapen kusten
Zie blikkren, na 't tooneel van 't grootschgebluschte licht;
Wen ik de omsluierde natuer zie zachtjens rusten,
Als 't in het wiegjen slapend wicht;
Vraegt gy, waerom ik dan, by dit halflichte duister,
Een vloed van melody voel stroomen uit mijn ziel,
Stout losgewrongen uit ondichterlyke kluister?
Vraegt gy, waerom ik kniel?
Wen ik de schepping uit de zwarte nacht zie klimmen,
En ze, als herschapen, staet in volle majesteit;
Wen 't prachtig morgenrood zich langs de ontwaekte kimmen
Met gloênde strepen spreidt;
Wen 't opgewekte choor der huppelzieke veugelen
Het woud weêrgalmen doet van rijkverwisseld lied,
Vraegt gy, waerom ik ook de drift niet kan beteugelen,
Wen een verheven daed mijn borst doet ruimer ademen,
En 'k in den held dier daed een mensch, een broeder groet,
Vraegt gy, waerom ik dan mijn speeltuig moet omvademen
| |
| |
Wen ik by 's vaders graf mijn ziele voel verengelen,
En't windtjen treurig ruischt: 'k Wacht u, mijn Lieveling!
Wen ik mijn minnend arm om 's moeders hals mag strengelen,
Op 't feest van onzen haerdsteekring;
Wen ik een zielsvriendin zie naer den toon verlangen,
Die op mijn lippen vlamt en uit mijn boezem vloeit,
En my een kusjen wacht tot loon op kuische wangen,
Vraegt gy, waerom my Dichtkunst boeit?
Als my de daden van onze aengebeden vaderen
Hun waerdig maken, en verheffen boven 't slijk,
Vraegt gy, waerom ik 's lands altaer zoo stout durf naderen
Als de onnastreefbre Bilderdijk?
Ik volg hem, 'k tart hem niet: dit denkbeeld waer' vermetel.
Die zon blinkt alles doof aen 't morgenstargewelf.
De aerde is zijn voetschabel, de hemeltrans zijn zetel:
Een god!... toch zing ik voor my-zelv'!
O, schud het denkbeeld uit, dat gy my aen kunt wakkeren,
Dat gy de Poëzy (mijn ziel) me ontrukken kunt.
God schonk dien laefdronk my gelijk den dauw aen de akkeren:
Hy werd my reeds als kind vergund.
Ja, de eerste teedre traen van mijn bewarend' engel,
Die, by den eersten rouw, meêlydend op my viel,
Werd Poëzy, werd aerdsch en hemelsch heilgemengel
Voor heel mijn zangerige ziel.
| |
| |
Vergeten van het volk, maer 't hart tot God verheven,
Stil, aen den vaderhaerd - wat zeg ik? op een rots,
Op eenig eiland, slechts van de eenzaemheid omgeven,
Bleef zy my de inspraek Gods.
Maer licht (of is 't een droom van teedre Dichtkunsttelgen?)
Weêrgalmt in eenig hart de zangtoon van mijn hart:
Hoe 't zy, die zoete zucht kan niets op aerd' verdelgen:
'k Ben Belg, ben ik geen bard!
Geboren werd de vlam om sprankels uit te schieten;
De golf, opdat ze vloeie in eeuwge wisseling;
Ik, om mijn zielsgevoel in toonen uittegieten;
Opdat ik minne, en zing'!
|
|
Auteursrechtvrij
