|
| |
| |
| |
De Vaderlander.
O zaligend Gevoel van vaderlandache waerde,
U gruilt een vrye ziel voor al hel goud der aerde.
Verstomm' het harte, dat voor vreemde qrootheid blaekt:
My is de schepping op deez' grond-alleen volmaekt.
Rijs voor my op, o Vaderlander,
Wien de eer de wieken tegenklapt,
En, die ter schaêuw van Vryheidsstander,
Voor onze blyde blikken stapt;
Die ('t lot smyte ordeband of kluister
U om den hals) in d'eigen luister,
Met ongeleende grootheid blinkt;
Voor wien (of u een grafnaeld ryze,
Of de asch, als kaf, verstuiv') de wyze
Door de eeuwen op de kniën zinkt?
Gy ademt kalm by staetsorkanen,
Verheven boven tijd en lot,
Die 't reddingspoor aen 't land wilt banen,
't Oog op de vryheid, en op God;
| |
| |
Die voor 't gedrocht ten throon geklommen,
Noch voor het vorstlijk grauw zoudt krommen;
Die voor geen dweepers bliksem zwicht;
Die zelfs in boeien vry durft spreken,
En, vlekloos, enkel kunt verbleeken
Voor 't schenden van uw burgerplicht!
Van hier, die, wars van Christenliefde,
Door ongodistenhaet verhit
Den zaelgen broederknoop doorkliefde,
Om dat zijn broeder anders bidt
Dan hy, in Christus tempelchooren -
Van hier de uit dweepzucht saemgezworen,
Die by een logendagblad zweert,
Den gids van zijn verkracht geweten,
Waer de yzren boei om is gesmeten,
In vryheids naem, zoo snood onteerd!
Wordt 's Vaderlanders eer geschonken
Aen hem, door Modes dartle hand,
In 's vreemdlings rinkelstoel geklonken,
Gekneld in zelfgesmeden band?
Naer vreemde tael zijn tong verwringen,
Slechts de echo zijn van vreemdelingen;
Verkracht, verbrokkeld en verplooid,
't Gevoel van eigen waerde krenken,
En draven naer uitheemsche wenken,
Doet dit een Vaderlander? nooit!
| |
| |
Niet hy durve op dien eernaem bogen,
Die, laeg van trots, de vuige kruin
Uit bloedig slijk eens wil verhoogen;
Al waer' 't op 's lands nog rookend puin,
En de onbedekbre boezemsvlekken
Met kruis en ordelint bedekken.
Wat raekt hem, wie er lyde of kwijn'?
Wat. of het volk in domheidskluister
Verga, omringd van starloos duister,
Als hem een welvaertzon beschijn'?
Uw gids, uw adel, uw belooning,
's Volks echte Zoon, vindt ge in u-zelv'.
Uwe eer behoeft geen praelvertooning,
Geen juichkreet tot aen 't stargewelf.
Nooit heft ge een schandlijk hoofd vermetel
Ter plaets, waer, op den purpren zetel,
's Lands eerbied eens den vorst omgaf.
Gy hebt uw plicht met vreugd gekweten:
's Volks eer is de uwe: ja, vergeten,
Daelt gy nog grooter in het graf.
Of zoo door uw heldhaftige aderen
De drift der prikklende eerzucht woelt,
Is 't die-alleen, op 't erf der vaderen,
Door ieder groote ziel gevoeld:
Gy wenscht, op de ouderlyke kusten
In vryen grond eens zacht te rusten;
| |
| |
En schryve op 't graf eens burgers hand,
Wiens hart den lande ook tegenpoppelt,
Terwijl een zoete danktraen droppelt:
Hy leefde en stierf voor 't vaderland.
Nooit dalen die ondoofbre vonken
Der Godheid in onreine borst,
In 's misdrijfs afgrond neêrgezonken -
Met zwarte ondankbaerheid bemorst.
Of waent men. dat een vorstverrader,
Die vorst zy 's volks tyran of vader,
Den burgren aenkleve in den nood,
En dat de ontaerde voor 's lands wetten
En welvaert d'adem op zal zetten,
En jueblen in den heldendood?
Zie ginds die laeggezonken zielen,
Van yzer meer nog dan van slijk!
Hun enkle zielszucht is - vernielen,
Het heir van Attila gelijk.
Losbandigheid zwiert hier de roede:
Van matheid slechts bezwijkt hun woede...
Wat moordhol!... Schriktafreel, verdwijn!
Ik!.. om de slachtbijl lauwren trensen!
Het zijn geen krygers, 't zijn geen menschen,
En 't zouden vaderlanders zijn?
| |
| |
Om vryheid gilden die verwaten!
Dien Moloch vielen zy te voet.
't Altaer rees op de sombre straten:
Voor wierook rookte er burgerbloed.
Van vryheid droomt ge, Slavenhorde?
Wat is ze, dan maetschaplyke orde?
Wat is die orde, dan de wet?
Zal 't grauw haer 't rechtend stael ontrukken,
Dan moet het land ten grave bukken,
Door teugelloozen dwang verplet.
De vryheidsboom moog' liegend ryzen,
Die zoon des Jakobynenhoeds,
Hy doet den Vaderlander yzen,
Als sein der wraek, als sein des bloeds.
Hy is de heilge boom der kennis,
Die, na eene onvergeefbre schennis,
Een eeuwge rampenbron ontsloot;
Dien 't vlammend wraekzwaerd blijft omzweven:
Hy is de blyde boom van 't leven,
Verkeerd in stamme van den dood!
Neen! zweert niet by der oudheid schimmen,
Hun roem moog' door alle eeuwen klimmen,
Al kruipen slaven op hunne asch;
Roemt Belgie minder groote helden,
Die in de bres voor 't land zich stelden,
| |
| |
Meer goôn dan sterfelijk geacht?
Neen, wroet niet in der oudheid duister!
Stijgt Breydels naem, omkransd met luister,
Min prachtig uit der eeuwen nacht?
Rees 't hoofd niet hoog der vlaemsche helden,
Die, by een vaderlandsch verbond,
Zich tegen martelvlammen stelden,
Door dweepzucht omgeblaesd in 't rond?
Ik zoek de sluimersteê dier vaedren:
Vergeefs! ik mag geen standbeeld naderen,
Waer 't grootsche voorhoofd in herleeft;
Maer 't hart bewaert den naem dier edelen,
Om wier vergode reuzenschedelen
Eene onverdoofbre starre zweeft.
Hoe durft ge u Vaderlander noemen,
Doorkruipt uwe aedren bastertbloed -
Ontsteekt het feit, dat kindren roemen,
U in geen teugelloozen gloed?
Voelt gy, tot weêr der stoute vanen,
Die 't land den tocht ter zege banen,
U niet met riddermoed omgord,
Onteer dien grooten naem niet langer:
Uw borst gaet van de vlam niet zwanger,
Die eens onsterflyke eerglans wordt!
| |
| |
Verzinkt voor vorst- en volkbeminners,
Naer Christus onvervalschte leer,
O zwarte Gruwelplanverzinners!
Die 't al behieldt, behalven de eer.
Zy scheiden, trots verwarziek woelen,
Van Gods altaer de vorstenstoelen;
Wat dweepzucht hunnen val bewerk',
Nooit zullen zy die snood vermengelen.
Zy staen als mannen, helden, engelen:
Uw macht, uw helsche macht te sterk.
Ja, de afgrond moog' steeds woester bruischen
In felontstoken wraek en wrok,
En , wie hem durve tegendruischen,
Verbryzlen in den forschen schok;
De Vaderlander, onverlokbaer
Door goud of titlen, staet onschokbaer:
Wat nederbuig', hy heft de kruin.
Zelf 't jammer doet zijn moed ontsprankelen;
Hy weet van wyken, noch van wankelen,
En valt, maer strydend, op 's lands puin.
|
|
Auteursrechtvrij