Vier verhalen uit het land van Zwentibold

[p. 131]

Aanhangsel.

Wat Barbara onze heldin betreft, daaromtrent zwegen de aanteekeningen van Karel Hensen, hetgeen ons deed vermoeden dat hunne rol nog niet was afgespeeld op het wereldtooneel.

Wij vraagde dienaangaande opheldering aan de schoone Suzanna; deze zegde ons, dat uit het huwelijk van Jan Lemmens en Barbara Tummers verscheidene telgen gesproten waren, van wie nog slechts één zoon en eene dochter leefden. ‘Gode zij dank, - voegde zij bij - de ouders zijn nog zeer welvarend.

- En dit deugdzaam huishouden bewoond de gemeente Geleen? - vroegen wij met verbaasdheid.

Op Suzana's jawoord verzochten wij haar, ons de woning dezer lieden te willen aanwijzen. Zij trok een veelbeteekenend oog, en antwoordde zachtjes: Gij zult niet verre moeten gaan.’

‘- Des te beter - merkte wij aan - het zou ons spijten, lang weg te zijn.’

Op dezen oogenblik bezagen wij met aandacht de nog aangename gelaatstrekken der echtgenote Hensen; deze vrouw moest wonderschoon zijn geweest. Suzanna kwam op onze

[p. 132]

stoelleuning hare ronde arms leggen en vezelde aan ons oor: ‘bezie mijne moeder eens wel, zou zij over vijf-en-dertig den naam niet verdiend hebben van schoone Barbara?

‘- Waarachtig kind! Maar wat wilt gij daarmede zeggen?’

‘- Dat gij hare historie hebt geschreven, en die van mijnen oom Hendrik Tummers!’

‘- Dus uw vader is dood en Hensen is uw stiefvader?’

‘- Daarvoor behoede ons God! Bij het schrijven uwer nota's nam vader den naam van Jan Lemmens, uit zedigheid. Verander nu den naam van Jan Lemmens in dien van Karel Hensen, dan hebt gij eene ware geschiedenis.

Jan Lemmens was dus niemand anders, dan Karel Hensen. Wij hadden bijgevolg met den held en de heldin van ons verhaal getafeld.

Wij verlieten deze lieden met wensch van hen nog menige jaren te mogen behouden tot stichting van het opkomende geslacht.

[p. *1]

Brief van Pieter Ecrevisse aan W. Houben, burgemeester van Obbicht.

[p. *2]

[p. *3]