|
| |
| |
| |
Coll. 3. vers 16.
Het woord Christi wóne rykelyk in u, in alle wysheid: leerd en vermaand malkanderen, met Psalmen en Lof-zangen en geestelyke liedekens, zingende den Heere met aangenaamheid in uwe herten.
| |
| |
| |
Voor-reden
Aan alle Deugde-en Zang-beminnaars.
GEzalfde zielen daar de deugd
In heerst, of eerst is kòmen woonen,
Die voedsel zoekt, en wàre vreugd
In digt-maar schept, op zoete toonen.
Op toonen, die regt-waarde stoff'
(Na konst gesteld in woord-geléden,
In benden afgedeeld, als of
Die stonden flux te veld te tréden)
Doen ryzen en wé'er dàlen, net
Naar eisch van blyde en droeve zàken,
En 't heilig-bitter van Gods wet,
In 's herten-mond wel-smaaklyk màken,
Zie hier! een stuk juist op de leest
Geschoeid van uw' genégenthéden,
Een bloemen-gaarde, alwaar den geest,
Als in een nieuw en ander EDEN,
Gaan weiden mag, en zoo na keur,
Op 't spoor der yvrige hòning-byen,
Zig in 't verschiet van smaak en geur,
Verzà'en met hémels lekkernyen.
Zie hier een schàkeling van gezang;
Harpliedren, die den toe-naamd ràgen,
Van Kòninklyke, als òver-lang
Wel meest van zulk een hand geslàgen
Geslàgen, dat haar galmen door
Gedrongen zyn ter opper-zàlen,
Zoo kragtig, dat zig 't heilig koor
Beweegde en all' zyn zang-kooràlen.
En dit is 't werk daar wy voor af,
Een nieuw en schoon múzyk op gàven,
Van toonen, die niet hard nog laf,
Maar hoog en laeg en heerlyk dràven.
Muzyk, dus uitgevoerd van Schenk,
Die zonne in konst, dien Phénix-speelder,
| |
| |
Waar bòven Né'erland in 't gedenk,
Ligt spoor nog voet-stap vind van é'elder,
Van 't welk dat zig zang-konstenaars,
Bedienen konnen en vernoegen:
Nadien wy 't werk van vaers tot vaers:
Ook daar bestonden na te voegen.
Zelf daar me in 't einde of in 't begin,
De woorden (hier staat op te letten)
Derhàlen moet, die liete we in
Een zulke, als deze letter, zetten. N B.
Maar die de konste niet verstaan,
Gewoon slegts liedsche-wyz te zingen,
Biên wyze ook zoo daar zonder aan,
Als voor-haar-noodelooze dingen.
En dus kond gyze ook een-voor-een,
Nu met den Harpe-slàger kwélen:
oo maat-verschillig, dat'er geen
Twee enkle zyn die niet verschélen.
Volg dan dien herder en zyn harp,
Met déze wé'er-herspannen snàren,
't Zy gy in stroom en wind, en scharp,
Of wel voor ty', ruim-schoots mogt vàren
't zy gy de schaapjes met hem weid,
In brà'ende zonne of hagel-vlàgen,
Of anders als ten troon geleid;
Een staat beklimd van zagter dàgen.
Sla na die màte een droef geluid,
Of laatze in blyder toonen ryzen,
En keur u daar een zang toe, uit
Een reeks van driemaal vyftig wyzen.
Van wyzen, veel nog inde mond,
En véle een ruimen tyd voor-hénen,
n dit ons vrye Né'erlands rond,
Gekweeld, gehoord van déze en génen.
Maar dierbre zielen! denk tog wel,
Dat geen geklank van Harpe-slàgen,
Viòle, of luite, of orgel-spel,
Of stem alleen, God kan behàgen.
't Hoog priester kleed sloeg zoet geluid,
('t Is waar) en klonk met goude bellen:
Dog onder-zet van gulden fruit:
Zoo moet de deugde uw' vreugd' verzellen.
| |
| |
Een nédrig herte, rein van wil,
Door-gloeid van hémels-liefde-stràlen,
Die 't met een wé'er-gloed, zagt en stil,
Laat op zyn naasten néderdàlen,
Dat uit erkent'nis van genà,
Stâ'ig òvervloeid van danken, lòven,
Dat zingt Gòde eerst haleluja:
Dat dringt de sterren door na bòven:
Dat is een zang die God behaagt.
zing zoo dan waarde Christ genooten!
Ook zonder, of je'r mangel zaagt,
U ligt aan dit of dat te stooten,
Een scherpen vitter zal, misschien,
Dit all' begrimmen en veragten,
Als een die nooit iet schoons kan zien,
Behalven 't beeld van zyn gedagten.
Tog, dat w'u nu op zulk een maat,
Deze édele stoffe làten hooren,
Die aller kerken trant verlaat,
Daar heeft zi[ch] niemand aan te stooren.
Den geest des menschen (weetmen) leeft
Vermàkelykst in veranderingen,
En zoo dat ergens plaats in heeft,
't Is in digt-màtige oeffeningen,
De sauss' niet ongelyk in kragt,
Die geur en smaak geest aan de spyze:
Want oude stoffe in 't oor gebragt,
Valt zoeter in op nieuwer wyze.
Wy hadden ook nooit oogemerk,
Om eens het preek-huis in te dringen:
Een 't waar vergeefs, nadien de kerk
Aan wen-zugt kwynt tot de oude dingen.
Kwam Aldegonde hier alte laat,
Word Raphels zoon verby gewézen,
En Gyzen met zyn hòning-raat,
Wie zalze van haar kwaal genézen?
Neen, 't was de zugt voor 't al-gemeen,
Die, onzevéder heeft gedréven,
Om 't zoete en 't zuiver goed by een
Te voegen, en dus uit te géven.
Ontfang, gebruik dan déze stoff'
E[n] onze kunst, tot 's Heeren lof.
|
|
Auteursrechtvrij