De koninklyke harp-liederen

Het CXLII. harp-lied.

Toon. Onbestendig droef gemoed,

DAvid toen hy vlugte, zonk
Angstig né'er (om 's vyands làgen
Zoo t' ontgaan) in een spelonk,
En verteld ons hoe verslàgen
Dat hy was, en in de klem;

'k riep, zegt hy, en keerde

Mij tot God, als die van Hem

Vierig troost begeerde:

[p. 466]

 

'k lei mijn nood,, voor Hem bloot

 

Met ootmoedig smeeken,

 

Storte en goot,, in zyn schoot,

 

Volle tràne-béken.

2.

O myn God! hoe menigmaal

 

was ik tot den dood verlégen!

 

Dat Gy als uit de opperzaal,

 

Zyt ter hulpe af neergestégen!

 

En nu zit ik wé'er in last,

 

Na-gejaagt van wolven,

 

Rondom heen bezet, en vast

 

In verdriet gedolven.

 

Egter 'k zie,, niemand, die

 

My wil hulpe bieden,

 

Bòven dat,, sluitme 't pad,

 

Daar ik wilde vlieden.

3.

Des roep ik tot U, o God!

 

Trooster in myn ommezwerven,

 

Vaste wyk en hoogste lot,

 

Zoo in léven zoo in sterven,

 

Hoor my, t' enden à'em gezugt,

 

Eer ik daar in stikke:

 

Stuit party, dat ze in de vlugt

 

Nimmer my verstrikke;

 

Red me nu,, dat ik U

 

Daar mag òver pryzen,

 

En uwe eer,, meer en meer,

 

Doen in waarde rysen.