Louteringen

[p. 72]

Landavond

De lucht kleurt rood, De dag verzinkt
En raakt den rand der aarde aan.
Ten oosterhemel heim'lijk blinkt
Het geldstuk van de maan.

En aldoor zwakker laait de brand -,
Verbleekt -, vergrauwt -. De zon is moe.
'n Trage vogel wiekt van 't land
Wat schaam'le boomen toe.

Plots schrijnt en scheurt een sijf'lend sein
De milde stilte van de lucht:
Er rateldreunt een rasse trein
Voorbij aan 't laag gehucht.

Voorbij, voorbij -. De dreuning deinst
En zwijgt -. Op d'oude, smalle vaart
Drijft zacht een schuit: de schipper peinst
Aan 't roer en smoort en staart - -.

De dag is dicht. De maan wordt goud.
De nacht ontbloeit in ster bij ster,
Vreemd ruischt de wind. Het duister blauwt
Nabij en ver.

[p. 73]

 

Nu is 't, dat ergens eenzaam dwaalt

 

Pierrot's al-eeuwige gestalt',

 

En niemand weet hoe smart'lijk-dwaas

 

Naast hem zijn schaduw valt.

 

 

 

En niemand kent zijn wringend leed,

 

En geen den glimlach om zijn mond,

 

Die daar fel-ingebeten bleef

 

Sinds hij Haar schóón bevond - -.

 

 

 

Pierrot stemt zijn gitaar en zingt,

 

En schouwt in droom de Liefste aan - -.

 

In 't glanzend zwarte water blinkt

 

Het geldstuk van de maan.