Wat blijft komt nooit terug

[p. 8]

Twee liedjes van een dwaas

1

Een tamme haas en een gespikkelde kat
krijgen bij mijn haard te eten
en slapen op mijn mat,
en beiden zijn zij aangewezen
op mijn bescherming en mijn wetenschap,
zoals ík steun krijg van een hoger macht.

Ik schrik 's nachts wakker met de vrees
dat ik hun eten zal vergeten,
ze niet te drinken geef,
de deur niet sluit, waarna de haas onwetend
het veld in rent totdat zij heeft gevonden
het zoete hoorngeschal, de tanden van de honden.

Ik draag een last, die is misschien te zwaar
voor mensen die geregeld denken;
wat kan ik dan, een dwaas
vol hersenspinsels die maar stuurloos zwenken,
wat kan ik anders doen dan God te bidden
dat hij mijn taak wat wil verlichten.

[p. 9]

2

'k Zat op mijn krukje bij het vuur te slapen.
De kat lag slapend op mijn schoot.
Wij vergaten ons af te vragen
of ik de deur wel sloot
en waar de bruine haas kon wezen.
Wie weet hoe zij de wind inzoog,
zich op twee poten heeft verheven
eer zij goed wist wat haar bewoog,
roffelde, en was verdwenen?
Als ik maar tijdig was ontwaakt
en haar geroepen had, wellicht
was zij daarvoor gezwicht,
zij die, misschien, nu heeft gevonden
het zoete hoorngeschal, de tanden van de honden.

(naar W.B. Yeats)