Wat blijft komt nooit terug

[p. 21]

Verandering van weer

Drie keer, dat weet ik, scheen de zon.

Zaterdagmorgen op het volle plein
met links de Bavinckschool
en rechts de populieren
zat ik stil op een bankje in de zon
te kijken hoe de grootste klieren
vochten wie meesters fiets
wegzetten mocht in 't hok.
Ik deed geen tikkertje, ik stond geen bok.
Ik zat maar roerloos in mijn schone goed.
Want vrijdagavond gingen wij in bad
en dan was smorgens altijd weer een kwelling
de stug gebreide onderbroek,
het planken hemd, de zwarte
wollen kousen, al wat je vel ging
schaven als je begon te lopen,
laat staan hollen.
Maar op dat bankje in de voorjaarszon
drong warmte door mijn kleren tot mijn huid
en 'k wist dat als ik op zou staan
ik mij weer soepel kon bewegen.
Ik deed het niet, nog niet.
Ik liet des Heren zegen
doordringen tot mijn vel en, dacht ik,
tot mijn ziel.

[p. 22]

 

De tweede zon

 

scheen op de Engelenburgerkade.

 

Ik reed er in mijn pofbroek op de fiets.

 

Een herfstig tegenlicht

 

kwam over de Catrijnepoort

 

en wierp de schaduw van halfopen luiken

 

over de gevel van een oud pakhuis.

 

En in mijzelf lag plotsling opgetast

 

een vracht geluk zo bijna niet te tillen

 

en toch zo licht, dat ik had willen

 

doorgaan, die poort door en het water over,

 

de wereld in en nooit terug,

 

terwijl ik hier toch thuis behoorde

 

zoals ik nergens thuis zou zijn.

 

Wat niet meer telde was de pijn

 

van jong te wezen, worstelend met God,

 

de worggreep van Calvijn

 

nog om de strot.

 

 

 

Die stille zon, dat lichtende moment -

 

het is maar eventjes gebleven.

 

Binnen de week was alles bijgezet,

 

meer dood dan levend, in een echt sonnet.

[p. 23]

 

De derde zon zag ik het helst.

 

De trein reed door besneeuwde velden.

 

't Was oorlog, de vermoeide helden

 

spraken van spek en rookten eigen teelt.

 

Ik zat ertussen mijn Latijn te leren

 

en wist wanhopig dat mijn slechte beurt,

 

straks in de klas, toch niet te keren was.

 

Ik had weer veel te veel in Slauerhoff gelezen.

 

Toen keek ik uit het raam en zag

 

in glinsterend wit licht

 

de landweg waar ik had gelopen

 

als kleine jongen met mijn opa,

 

te vroeg gepensioneerd, nog kwiek ter been.

 

Hij nam mij overal mee heen.

 

Wij liepen eindeloos en nimmermoe.

 

Ik zat in 't gras, ik rook opnieuw zijn pijp

 

en wist dat ik mijn jeugd al had verlaten

 

en dat het nooit meer goed zou raken.

 

 

 

Ik denk dat nog wel af en toe.